Asopichos Logo
28-03-2024
Asopichos Logo
141

«Ένας αφηρημένος άντρας»

< 6 λεπτά
28.11.19 • 21:00
#Tags:

Ένα λυρικό κομψοτέχνημα από μια μαστόρισσα της λιτής , ανεπιτήδευτα ποιητικής γραφής.

«Ένας αφηρημένος άντρας» Μ.Βαμβουνάκη Εκδόσεις Ψυχογιός 2019 σελ. 288
Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς
Η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου , η Μαρία Παπαδοπούλου , ξυπνάει ένα πρωί από ένα ξαφνικό γδούπο , ήτανε σαν να έπεφτε μπουφές και να πλάκωνε άνθρωπο. Τελικά η μητέρα της δεν ήταν πλακωμένη από το τεράστιο έπιπλο, αλλά στεκόταν όρθια και κοιτούσε δήθεν άναυδη τον πεσμένο μπουφέ , πάνω σε μια κρίση υστερίας της .Ο πατέρας της άφαντος.
Νιώθει μια τεράστια οργή παλιά, παιδική, ίσως βρεφική .
-Όχι, άλλο , λέει. Και επειδή το πίστεψε, το έπραξε. Έφυγε από το σπίτι της. Έφυγε από αυτό το τρελοκομείο των γονιών της.
Δεν είχε που να πάει. Την έσωσε ο συμμαθητής της ο Πάρνωνας (Πάρνος) , ο καλύτερος μαθητής της τάξης της, ένας κλειστός τύπος, που δεν είχε ερωτική ζωή . Της βρήκε στέγη .Μια γκαρσονιέρα ενός ξαδελφού του , που ήταν άδεια , διότι αυτός ήταν για δουλειά στη Γερμανία. Η γκαρσονιέρα δεν ήταν πολύ μακριά από τη γειτονιά , αλλά ήξερε η Μαρία ,ότι καλύτερα κρύβεσαι κοντά σ΄ εκείνους που σε ψάχνουν. Εν τω μεταξύ έκοψε τα μαλλιά της , σχεδόν αγορίστικα και τα έβαψε σκούρα ,για να μην αναγνωρίζεται από κανένα . Το Μαρία το έκανε Μίρκα, έτσι θα συστηνόταν από εδώ και εμπρός.
Έτσι εξαφανίστηκε η έφηβη Μαρία . Δεν βρέθηκε ποτέ. Αν και κατοικούσε στη γειτονιά των γονιών της και του λυκείου της , τα κατάφερε έτσι ώστε κανείς να μην την ανακαλύψει. Τι είναι η  τεράστια Αθήνα… Καταβροχθίζει απάνθρωπα τους κατοίκους της. Κάθε συνοικία και λαβύρινθος.
Η Μίρκα και ο Πάρνος ήταν δυο παιδιά πληγωμένα και βλαμμένα , που σμίξανε, που αλληλοβοηθιούνται να στρώσουν τη ζωή. Για τον Πάρνο δεν ήξερε τι τον πλήγωνε. Η Μίρκα τον ενας σφηρημενος 2αγαπούσε τον Πάρνο τόσο που δεν χρειαζόταν εξηγήσεις από μέρους του. Ήταν ο Πάρνος! Της αρκούσε αυτό! Δεν την ένοιαζε αν οι ιδιότητες του, τα απωθημένα του, τα μυστικά του, τα παρελθόντα του, τα σεξουαλικά κλισέ του. Ήταν η τέλεια φιλία! Η λυτρωμένη από σαρκικούς πόθους .Μιλούσανε για όσα σκεφτότανε , ή σιωπούσανε πλάι πλάι. Ο φίλος της και αυτή ζούσανε εξωτερικά μετρημένα και εσωτερικά πολυκύμαντα. Νιότη και ηρεμία.
Η Μίρκα έπιασε δουλειά σε ένα καφέ. Εργάστηκε επίσης ,τέσσερα χρόνια και σε μία βιοτεχνία πλεκτών , στη Νέα Σμύρνη. Στο τέλος αρνήθηκε να τελειώσει το λύκειο. Αυτό ήταν μια εκδίκηση προς τους γονείς της.
Η βιοτεχνία όπου δούλευε φαλίρισε και κάποιους εργαζόμενους τους μεταβίβασαν στους καινούργιους αγοραστές ,ως ανθρώπινο κεφάλαιο.  Μεταξύ αυτών και την Μίρκα. Στη νέα εταιρεία η 24 χρονη Μίρκα  γνώρισε ένα σαραντάρη ,το νέο της εργοδότη, τον Νίκο. Έγινε  ο άντρας της ζωής της. Ήταν ο πόθος που τον λέμε έρωτα. Δεν έχει ιερό και όσιο ο παθιασμένος έρωτας . Ήταν και παντρεμένος όμως…
-Είναι πολύ πιο μεγάλος σου ,την προειδοποιούσε ο Πάρνος . -Και δεν έχει πάρει και διαζύγιο, να το θυμάσαι.
Που αυτή να ακούσει κανένα .Σαδιστής ή μαζοχιστής γίνεσαι από τους έρωτές σου , από μια ζόρικη περιπέτεια που περνάς ή πέρασες. Σου αφήνουν κουσούρια οι εντάσεις. Ό,τι κι αν λένε για ρόδινες ευτυχίες , ο έρωτας , το πάθος είναι υπόθεση παθολογική , άρρωστη. Μόνο ο Πάρνος την είχε γλιτώσει , και όποιοι σαν αυτόν…
Η Μίρκα ήταν ερωτευμένη παράφορα…Κανείς δεν μπορεί να πει τι είναι ένας ερωτευμένος , πρόκειται για μια κατάσταση που δεν κατάφερε ποτέ να αυτοχαρακτηριστεί, γιατί είναι μια αιώνια αντίφαση. Κάτι συμπτώματα  μόνο του έρωτα καταφέρνουμε να εντοπίσουμε .Τον συσχετίζουμε με την αφηρημάδα , το χαμένο βλέμμα , την αδιαφορία στα ενδιαφέροντα των υπολοίπων .Στην αναισθησία  για το ότι καίγεται ο κόσμος εκεί απ΄ έξω κι αυτός-η δεν παίρνουν μυρωδιά. Χαμογελάει ηλίθια ή κλαίει στα καλά καθούμενα .Ανατέλλει ένας εαυτός που δεν ξέρεις ότι έχεις .
Ναι, ο κόσμος της, ο δικός της κόσμος ,όπου εμμονικά μετακόμισε η Μίρκα, είναι περιτυλιγμένος με κουφοξυλιά. Όπως και αυτή , που είναι τώρα μέσα .Κουφή, λίγο βουβή, και μέσα. Ο μεγάλος πόθος του μεγάλου έρωτα , το μέγα ακαταλόγιστο , το μέγα τυφλό, ο δολοφόνος και ο ζωοδότης , όλα τα κυβερνά και αξιώνει σεβασμό και τα πάντα ορίζει,  τα πάντα σαρώνει…
Ήταν η Μίρκα  στη δουλειά , αλλά παρούσα απούσα. Όλος ο κόσμος της ήταν ο Νίκος .Αυτός την ρούφηξε κάτι  σαν ζώνη του λυκόφωτος…
-Θα πεθάνω αν τον χάσω , Πάρνο…
Μπορούμε να συγχωρούμε;
Είναι εύκολη η αγάπη ;
Τελειώνει η αγάπη ;
Υπάρχει ιδανική αγάπη ;
Θα είναι πάντα δικός της ,ο Νίκος , ό,τι κι αν συμβεί ;
Θα ξεθυμάνει η αγάπη τους με τον καιρό;
Μήπως τα πάθη δεν είναι για χόρταση ;
Γι’ αυτό ερωτεύονται οι άνθρωποι ,για να μάθουν ; Για να ξέρουν ;
Δίνει η εξομολόγηση δύναμη ;
Αγάπη σημαίνει να μην ζητάς συγνώμη ;
Θα παραμείνει η παλιά έμπιστη φιλία του Πάρνου , η αύρα του, η σταθερότητά του ;
Μπορεί να την αγαπήσει πολύ ο Πάρνος και με αγάπη ; Αγάπη πιστή, δοτική, έντιμη, αγνή, αληθινή, συμπονετική , φυσική, θαυματουργή  και ουράνια , όπως φτιάχτηκε να αγαπούν οι άνθρωποι ;
Θα βρεθεί η ηρωίδα μια εποχή στην κόλαση ;
Δεν υπάρχει κόλαση σαν της μεγάλης νοσταλγίας ;
Ο Παράδεισος είναι πάντα απολεσθείς ;
Ο χρόνος γιατρεύει ;
Για κάποια πράγματα χρειάζεται να πεθαίνεις, για να τα ζυγίσεις πραγματικά ;
Μήπως η πραγματική φιλία είναι κομμάτι του Ουρανού ;
Μια ιστορία ζωής, θανάτου, και πάλι ζωής.
Ένα λυρικό κομψοτέχνημα από μια μαστόρισσα της λιτής , ανεπιτήδευτα ποιητικής γραφής.
Μαρω Βαμβουνακη 2Η Μάρω Βαμβουνάκη ξετυλίγει ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα , έναν πολυπλόκαμο στοχασμό για τον έρωτα και για το τι σημαίνει να πεθαίνεις από έρωτα.
Η ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ γεννήθηκε στα Χανιά, όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια. Από δέκα χρόνων ήρθε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά και ψυχολογία. Από το 1972 και για έντεκα χρόνια έζησε στη Ρόδο, όπου εργάστηκε ως συμβολαιογράφος. Σήμερα ζει στην Αθήνα. Άλλα έργα της είναι : «Ο αντίπαλος  εραστής», « Η μοναξιά είναι από χώμα» , «Ο παλιάτσος και η Άνιμα», «Χορός μεταμφιεσμένων», «Ο ερωτευμένος Πολωνός» , «Το βιβλίο της εγγονής μου» ,«Η δικηγόρος», «Γενέθλια ξανά» κ.α.

asopichos efimerida viotia clip
Asopichos Logo white
Θέλοντας να αποδώσουμε τιμή στον πρόγονό μας, τον Ορχομένιο Ολυμπιονίκη δώσαμε το όνομά του στη προσπάθειά μας. Μέγιστη τιμή και βαριά κληρονομιά την οποία θα προσπαθήσουμε να υπερασπιστούμε. Ονομάσαμε Ασώπιχο την ιστοσελίδα μας γιατί ο Ολυμπιονίκης, ανήκει σε όλους, όπως και η ιστοσελίδα μας. Γιατί η αλήθεια και η ενημέρωση χρειάζονται μεγάλη προσπάθεια, είναι ένας συνεχής αγώνας δρόμου…

Ακολουθήστε μας

menu-circle