ΑΦΙΕΡΩΜΑ 70 χρόνια ΑΕΟ
Μήτσος Παπαδόπουλος, Τι ψυχή θεέ μου
Είναι συνώνυμο του αυθεντικού, της προσφοράς, της δύναμης και του πάθους για το ποδόσφαιρο. Ο Μήτσος Παπαδόπουλος είναι ένας από τους λιγοστούς που κράτησαν ψηλά τη σημαία της Αθλητικής Ένωσης Ορχομενού για πάρα πολλά χρόνια και ιδιαίτερα σε δύσκολες στιγμές.
Πονούσε την φανέλα και τη μάτωνε, έβαζε τα πόδια στη φωτιά «όχι σαν κάποιους που γυρνούσαν τον κ..ο τους» λέει…
Γεννημένος νικητής, στη ζωή και στο ποδόσφαιρο. Θύμωνε όταν η ομάδα δεν πήγαινε καλά και έχανε. Δεν τον έπιανε ύπνος και ονειρευόταν το αμέσως επόμενο παιχνίδι και μόνο τη νίκη.
Τον θυμούνται όλοι, ήταν δυναμικός, είχε ήθος.
Δεν θα μπορούσε να λείψει από το αφιέρωμα για τα 70 χρόνια της ΑΕΟ.
Ευγενής, πρόσχαρος και ευδιάθετος με δέχτηκε στο σπίτι να μιλήσουμε
Μήτσος Παπαδόπουλος
Το 1949, Οκτώβριος, 17χρονος φόρεσε την αγαπημένη του φανέλα επίσημα
«Ο πρώτος μου αγώνας ήταν με την Προποντίδα Χαλκίδας. Έπαιξα σέντερ φορ. Προπονητής ήταν ο Θανάσης Παπαλάμπρος για αρκετά χρόνια που παράλληλα έπαιζε και στην ομάδα».
Θυμάστε το σκορ;
Ναι 6-2 κερδίσαμε. Έβαλα τα δύο πρώτα από πάσες του Παπαλάμπρου.
Μετά άρχισε να παίζει στο πρωτάθλημα αλλά «για τα επόμενα 2 περίπου χρόνια δεν μπόρεσα να είμαι βασικός. Δεν είχα το νταηλίκι. Ένιωθα αδύναμος, ήμουν συνεσταλμένος. Ο μπάρμπα Γιάννης ο Δούμας έλεγε ότι δεν θα γίνω καλός ποδοσφαιριστής».
Μα μείνατε στην ιστορία ως δυνατός παίχτης.
Σιγά-σιγά άρχισα να δυναμώνω. Άρχισα να κάνω άλματα προόδου. Έπαιξα πρώτα αριστερό εξτρέμ και έγινα βασικό στέλεχος στην ομάδα. Κάτι πολύ δύσκολο εκείνη την εποχή, γιατί είχε μεγάλους ποδοσφαιριστές και έπρεπε να είσαι αρκετά καλός γιατί αλλιώς δεν έπαιζες.
Ήμουν και σκόρερ, έβαζα σε κάθε αγώνα 1 ή 2 γκολ.
Ένας προπονητής από την Βόρειο Ελλάδα (δεν θυμάμαι το όνομά του) που ήρθε στην ομάδα, μου είπε «είσαι δυνατός, θα σε βάλω σεντερ μπακ».
Απόρησα πως θα παίξω από επιθετικός, αμυντικός. Έπαιξα όμως αφού ήταν επιλογή του προπονητή. Ήμουν μέτριος… παίξαμε ένα αγώνα με τον Τροφώνιο και έκανα αρκετά λάθη που μας στοίχισαν δύο γκολ. Ένιωσα ντροπή και ήθελα να το ξεπληρώσω. Έκανα τα πάντα για να ξεπλύνω αυτή τη ντροπή. Ανέβηκα στην επίθεση και πέτυχα δύο γκολ, ισοφαρίσαμε. Είχα την τάση να φεύγω μπροστά και εγκατέλειπα την θέση μου.
Με την συμβολή των προπονητών μου βελτιώθηκα στην άμυνα και έπαιξα πολλά χρόνια στην άμυνα και στα χαφ.
Φορέσατε δηλαδή τη φανέλλα με το νούμερο….
Τα πιο πολλά χρόνια το νούμερο 5 αλλά φόρεσα επίσης και το 4, το 6 και το 7.
Πως καταφέρατε να ξεπεράσετε τις φοβίες σας;
Με επιμονή. Σιγά-σιγά απόκτησα αυτοπεποίθηση και άρχισα να αποβάλλω κάποια κόμπλεξ που είχα. Ήμουν πολύ συνεσταλμένος στην αρχή. Όμως κατάφερα να τα ξεπεράσω και να πρωταγωνιστήσω.
Η σκέψη μου ήταν πάντα να βλέπω τη μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα. Μόλις κατέβαινα τη σέντρα στόχος μου ήταν το σουτ στο αντίπαλο τέρμα.
Το δυνατό σουτ, το σουτ «Παπαδόπουλου» που έχει μείνει στην ιστορία…
Ναι ήταν το μεγαλύτερο προσόν που είχα. Πάρα πολύ δυνατό σουτ.
Θυμάστε κάποιο περιστατικό;
Παίζαμε στο Αγρίνιο, έγινε ένα φάουλ εκτός περιοχής περίπου 20 μέτρα. Η μπάλα τότε ήταν βαριά. Ο αντίπαλος τερματοφύλακας είπε στους συμπαίκτες του να μη κάνουν τείχος. Παίρνω φόρα σουτάρω και ο τερματοφύλακας μπήκε μέσα στα δίχτυα με τη μπάλα. Μπορεί να παραπάτησε, δεν ξέρω τι μπορεί να έφταιξε πάντως είχα πολύ δυνατό σουτ το έλεγαν όλοι οι αντίπαλοι.
Ένα άλλο περιστατικό στη Χαλκίδα. Αγώνας Β Εθνικής, έβαλα 2 γκολ. Σε αυτόν τον αγών γίνεται φάουλ και οι αντίπαλοι στήνουν φράγμα. Παίρνω φόρα και σουτάρω δυνατά. Η μπάλα χτύπησε με δύναμη έναν αντίπαλο στο κεφάλι. Δυστυχώς μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με διάσειση. Μετά από αυτό το περιστατικό κάθε φορά που παίζαμε στη Χαλκίδα δεν έκαναν φράγμα. Όλοι οι αντίπαλοι φοβόντουσαν το δυνατό μου σουτ.
Πόσα χρόνια παίξατε;
Ξεκίνησα το 1949 και σταμάτησα την 21η Απριλίου 1967, σημαδιακή ημέρα, με τον Ολυμπιακό Βόλου, ήρθαμε ισοπαλία εδώ στον Ορχομενό. Ξεκίνησα περίπου στα 17 μου και έπαιξα μέχρι 35 ετών αλλά όταν σταμάτησα έλεγα «Θεέ μου δώσε μου άλλα δέκα χρόνια να παίζω ποδόσφαιρο»!
Πως ήταν εκείνα τα πρώτα σας βήματα στο ποδόσφαιρο.
Στις αλάνες μάθαμε ποδόσφαιρο τώρα λείπουν οι γειτονιές.
Ποιος σας ανακάλυψε και σας είπε να πάτε στην ομάδα;
Ο Γιώργος ο Ζαννιάς, ο αδερφός του Γιάννη. «Νομίζεις ότι είσαι καλός; μου λέει, θα σε γράψω στην ομάδα να δω τι θ
α κάνεις». Έτσι με πήγε στην ΑΕΟ.
Ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρός με κλείδωνε στο σπίτι να μη πηγαίνω στο γήπεδο. Εγώ έβρισκα τρόπο και έφευγα.
Πήγαινα στο γήπεδο από μικρός, στις προπονήσεις και στους αγώνες. Πήγαινα πίσω από τα δοκάρια όταν έπαιζε ο πατέρας σου τερματοφύλακας για να τον βλέπω και λέγαμε «πω πω πως το έπιασε αυτό, πως απέκρουσε εκείνο». Ήταν πολύ καλός τερματοφύλακας. Θυμάμαι εκείνη τη δυνατή φωνή του όταν έκανε έξοδο και φώναζε «άστηη»…
Μια ζωή ποδόσφαιρο λέει νοσταλγώντας. Έπαιξα καμιά 20αριά χρόνια, 15 χρόνια στη Διοίκηση. Μέχρι φυλακή πήγα για την ομάδα δυστυχώς από αφέλεια, κάποιων Ορχομενίων… λέει και κυλάνε δάκρυα…
Ας είναι. Με τίμησαν για την προσφορά μου. Δεν επεδίωκα όμως ποτέ να προβληθώ. Ήμουν σεμνός έπαιζα γιατί αγαπούσα το ποδόσφαιρο. Σαν να έπαιζα τα συμφέροντα της οικογενείας μου. Έτσι ένιωθα. Δεν με πρόσεξαν όμως όσο θα έπρεπε. Τότε φτωχόπαιδο δεν μου πρόσφεραν αυτά που έδωσαν σε άλλους...
Πρόταση για μεταγραφή είχατε;
Ήμουν μόνιμος στόχος του Λεβαδειακού αλλά δεν πήγα ποτέ. Υπήρξε ενδιαφέρον από την Προοδευτική, τον Εθνικό Πειραιά και άλλες ομάδες της Α εθνικής κατηγορίας.
Γιατί δεν έγινε μεταγραφή;
Δε ήθελα, είχα τη δουλειά εδώ στην οικογένεια. Εγώ είχα αναλάβει τις δουλειές στο καμίνι που είχαμε τότε.
ΑΕΟ - ΑΟ Ζωγράφου 17 Μαΐου 1953
Ποιες ήταν οι στιγμές που ξεχωρίζετε;
Ένα ματς με την Κόρινθο. Χάναμε 2-0 και αποφάσισα να προωθηθώ. Ντάνος, Καραβασίλης ήταν τότε στην επίθεση. Μου έδωσαν δύο πάσες και έβαλα δύο γκολ ισοφαρίσαμε ενώ είχα και ένα τρίτο σουτ στο δοκάρι.
Από τους καλύτερους αγώνες μου ήταν επίσης στη Λιβαδειά και τον Παναιγειάλιο. Πριν τον αγώνα της Λιβαδειάς είχα πάει για κυνήγι και με βρήκε ο Πρόεδρος στο δρόμο. «Αμάν, μου λέει σήμερα που έχουμε τον τελικό κυπέλλου Βοιωτίας-Εύβοιας βρήκες να πας για κυνήγι»; Μην ανησυχείς του είπα θα παίξω καλά και τελικά έκανα ένα από τα καλύτερα παιχνίδια μου και ήμουν ο κορυφαίος του αγώνα.
Με τον Παναιγειάλιο ήρθαμε 0-0 εδώ στον Ορχομενό και αυτό ήταν για μας επιτυχία γιατί ήταν μεγάλη ομάδα τότε. Θύμωσαν και μας απειλούσαν ότι εκεί θα μαρτυρήσουμε. Τότε πηγαίναμε με το φερι μποτ στο Αίγιο από τον Αγιο Νικόλαο εδώ στη Φωκίδα. Με έπιασε ναυτία και πίστευα ότι δεν θα μπορέσω να αγωνιστώ. Όμως έσφιξα τα δόντια, άρχισα να συνέρχομαι και τελικά μπήκα στον αγώνα στον οποίο είχα πολύ καλή απόδοση. Όλοι μιλούσαν για μένα… στο τέλος ο Ρωσίδης που ήταν προπονητής μας με πήρε στους ώμους, χάσαμε δύσκολα με γκολ του Αγανιάν 1-0.
Θυμάμαι ακόμα έναν άλλο περιστατικό που έγινε στον Αγιο Κωνσταντίνο. Με είχαν χτυπήσει στα χείλη και είχαν πρηστεί. Ο φόβος μου ήταν να μη με δει ο πατέρας μου γιατί δεν θα με άφηνε να ξαναπαίξω. Σκέφτηκα λοιπόν να τον κοροϊδέψω. Εκμεταλλευόμενος την μεγάλη του αγάπη για το καμίνι, του είπα, χωρίς να τον κοιτάζω, πως κινδυνεύει μια καμάρα να γκρεμιστεί. Έφυγε τότε τρέχοντας για να επιδιορθώσει την ζημιά χωρίς να αντιληφθεί τον τραυματισμό μου. Τις άλλες ημέρες τον απέφευγα και έτσι δεν με είδε χτυπημένο.
Ζήσατε άσχημες στιγμές;
Συγχωρώ πολύ εύκολα. Με έβριζαν πολλές φορές. Μετά την τελευταία προπόνηση της Πέμπτης πριν τον κάθε αγώνα όμως προετοίμαζα τον εαυτό μου να μην ακούω τίποτα.
Οι φίλαθλοι όμως έχουν πολλές απαιτήσεις…
Ναι το ξέρω. Ένιωσα πολλές φορές άσχημα, με έβριζαν με ένα παρατσούκλι που μου είχαν κολλήσει αλλά τους έχω συγχωρήσει. Είναι το άθλημα έτσι, παρασύρεσαι. Κι εγώ σαν φίλαθλος πολλές φορές είχα παρασυρθεί…
Ποιόν θεωρείται σημαντικό προπονητή
Ο καλός ήταν ο Χατζησσάββας μας εμψύχωνε όπως και ο Σαχίνης, μας έβγαζαν τον καλύτερο εαυτό μας. Επίσης Ρωσίδης, Κουρουκλάτος.
Παράγοντες;
Τα παλιά χρόνια δεν υπήρχαν μεγάλες οικονομικές απαιτήσεις για την ομάδα.. Από τα εισιτήρια τα βολεύαμε και δεν ήταν αναγκαίο να υπάρχουν μεγαλοπαράγοντες με μεγάλη οικονομική επιφάνεια.
Τα νεώτερα χρόνια που τα πράγματα άλλαξαν ο Μήτσος ο Βούτσας θεωρώ ότι έβαλε αρκετά χρήματα και πρόσφερε πολλά στην ομάδα όπως και ο Κυδωνάκης παλιότερα.
Με τον Θωμά Περλεπέ
Χτυπούσατε καλά φάουλ. Όμως ήρθε και ο Πλατωνίδης στην ομάδα που επίσης ήταν καλός στα φάουλ. Είχατε ανταγωνισμό με τον Πλατωνίδη;
Όχι ήταν σπουδαίος στα φάουλ, μάλιστα είχε βάλει και τρια γκολ σε ένα ματς με φάουλ. Μετά τον Πλατωνίδη σταμάτησα να κτυπάω φάουλ ήταν πολύ καλός ποδοσφαιριστής ο Αγγελος.
Ξεχωρίζετε κάποιους παίχτες από τις διάφορες εποχές που παίξατε;
Οι πιο τεχνίτες και ισάξιοι ήταν ο Θανάσης Παπαλάμπρος και ο Γιάννης Ζαννιάς. Μετά Καραβασίλης, Ντάνος, Παν Ζαννιάς, Λάιος. Καλοί επίσης Τσάμης, Μερτζάνης, Παγούρας, Τζερεμές, Ξηρογιάννης, , Τριανταφύλλου, Πανάγος.
Προπονήσεις κάνατε;
Ναι δύο την εβδομάδα αλλά δεν έφταναν.
Με τον φίλο του Χρήστο Παναγιωτίδη στη πλατεία της Σκριπούς
Θυμάστε κάποιους προπονητές;
Ναι πρώτος ήταν ο Λαμψίδης του Πανιωνίου. Ήταν γεωπόνος και είχε αποσπαστεί στη γεωπονία που ήταν πίσω από το γήπεδο. Προπονούσε τότε την ομάδα με τους Ζαννιάδες, τον Τσάκο, τον Δισάργυρο Αλιφέρη, τον Κατσαντώνη κ.α
Εγώ παρακολουθούσα τις προπονήσεις. Όταν εγώ γράφτηκα είχα προπονητή τον Θανάση τον Παπαλάμπρο που ήταν παίκτης και προονητής. Μετά ήρθε ο Χατζησάββας, ο Κοκκώνης, μετά ένας εγγλέζος από τον Απόλλωνα, Κουρουκλάτος, Σαχίνης, Γιούρκας… Ένας από τους καλύτερους προπονητές ήταν επίσης ο Τζαμτζής. Αυτός έκανε πολύ δουλειά στις πρώτες ομάδες.
Στο γήπεδο πηγαίνατε μετά που σταματήσατε να αγωνίζεστε;
Αν είναι δυνατόν θα χάσω αγώνα;
«Εδώ σηκώθηκε από το κρεβάτι άρρωστος, δεν είχε συνέλθει καλά-καλά και πήγε στο γήπεδο Η αγάπη του για το ποδόσφαιρο ήταν το κάτι άλλο» συμπληρώνει η αγαπημένη του σύζυγος Ελένη που παρακολουθεί τη συνομιλία μας .
Για τη νέα ομάδα, τα νέα παιδιά τι έχετε να πείτε;
Η ΑΕΟ έχει πολλά νέα παιδιά. Στο Σταύρο Τσαγαλά χρωστάμε την αναβάθμιση της ομάδας. Δυστυχώς τον χάσαμε νωρίς και δεν πρόλαβε να κάνει περισσότερα. Έχουμε πολλά νέα παιδιά τώρα στις ακαδημίες. Μπράβο σε αυτούς που ασχολούνται με τα νέα παιδιά. Ένα μεγάλο πρόβλημα όμως είναι ότι μόλις τελειώσουν το Λύκειο φεύγουν για σπουδές ή δουλειές και σταματάνε.
Εκτός από καλός αμυντικός ήσασταν και γκολτζής
Έβαλα πριν τη Β εθνική τουλάχιστον 100 γκολ! Συνολικά κοντά στα 200 γκολ πρέπει να έχω βάλει αλλά εκείνη την εποχή δεν μετρούσαμε, εγώ δεν τα σημείωνα ούτε υπήρχαν κάποιοι να κρατάνε αρχεία. Υπολογίζω ότι έχω βάλει τόσα αφού έβαζα σε κάθε αγώνα 1 ή 2 γκολ πολλές φορές.
Τα παιδικά χρόνια
Από πού κατάγεστε;
Ο πατέρας μου ήταν Μικρασιάτης και η μητέρα μου από τη Δαύλεια. Ζήσαμε στη Δαύλεια και στη Λιβαδειά. Το 1941 σε ηλικία 8 ετών φύγαμε από Λιβαδειά και πήγαμε στη Κολάκα. Εκεί ζούσε ο αδερφός του πατέρα μου που είχε μύλο. Έτσι η οικογένεια μεταφέρθηκε εκεί. Όταν έγινε η απελευθέρωση από την γερμανική κατοχή, αποφάσισε ο πατέρας μου να έρθουμε στον Ορχομενό και να κάνει την δουλειά που ήξερε. Ήταν καμινάρης, έφτιαχνε τούβλα και κεραμίδια δηλαδή σε καμίνι.
Ήρθαμε τελικά εδώ και φτιάξαμε το καμίνι μας ήμουν τότε 12 ετών και από τότε εδώ στον Ορχομενό.
Ο γάμος
Αγαπούσατε τόσο πολύ το ποδόσφαιρο που δεν θέλατε να παντρευτείτε. Όμως όταν σταματήσατε έπρεπε να βρείτε και σύζυγο.
«Εγώ δεν τον πρόλαβα να παίζει» λέει η κυρία Ελένη φύλακας άγγελός του όλα αυτά τα χρόνια.
Στον Ορχομενό εκείνα τα χρόνια είχα διάφορες προτάσεις για γάμο. Αλλά δεν παντρευόμουνα όσο έπαιζα ποδόσφαιρο. Έδιωχνα όλα τα προξενιά για το ποδόσφαιρο.
Και μετά διαλέξατε την κυρία Ελένη;
Ναι διάλεξα την κυρία Ελένη και μας περιγράφει διάφορες ιστορίες γύρω από τα προξενιά. Για να μην εκθέσουμε τα πρόσωπα, περιμέναμε να νυχτώσει και να βρεθούμε με τους γονείς και την… υποψήφια νύφη.
Όταν είδα την κυρία Ελένη τότε είπα ότι θέλω να την παντρευτώ. Μόλις την είδα παραδόθηκα… εδώ είμαστε είπα και έτσι από τότε είμαστε μαζί. Είναι ο φύλακας άγγελος μου.
Πέρασαν 47 χρόνια. Αποκτήσαμε ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Ο γιός μας (Στέφανος) είναι χημικός (οινολόγος) και μένει στην Καβάλα και η κόρη μας (Ευσταθία) μαθηματικός και μένει στην Ξάνθη. Έχουμε ένα εγγονάκι από τον γιό μας συμπληρώνει η κ Ελένη.
Τη ζωή μου τη χρωστάω σε αυτή τη γυναίκα, για ενάμιση χρόνο δεν αισθανόμουνα τίποτα. Ξάπλα στο κρεβάτι και αυτή με επιμονή και υπομονή με ανάστησε.
Μου εμπιστεύτηκε πολλά μυστικά από την πολυτάραχη και μακρά ποδοσφαιρική του καριέρα. Μου μίλησε για τις καλές και τις κακές στιγμές, τις επιτυχίες και αποτυχίες, για «διοικητικές βρωμιές και πονηριές», για ποδοσφαιριστές και διαιτητές, για τα μπαράζ ανόδου…
Τι γεύση σας άφησε κ Παπαδόπουλε το ποδόσφαιρο;
Πολύ γλυκιά και ήταν το εισιτήριό μου για τη ζωή. Όσο αγαπώ τη ζωή αγαπώ και το ποδόσφαιρο.
Να είσαι καλά κύριε Μήτσο σας ευχαριστώ πολύ που δεχτήκατε να μιλήσουμε…
Σε περιμένω να έρθεις πάλι να τα ξαναπούμε και ξέρεις εσύ…
Ναι κύριε Μήτσο ξέρουμε εμείς, να είσαι πάντα καλά.
Μπάμπης Ζαννιάς
