Αυτοχαρακτηρίζεται ως «ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές» και είναι πάντα πρόθυμος να βοηθήσει όποιος χρειάζεται τις… τεχνικές του γνώσεις. Έχει ασχοληθεί με τα πάντα ή σχεδόν με τα πάντα. Ζει 82 χρόνια στον Ορχομενό και βέβαια έχει αφήσει την σφραγίδα του σε πολλές δραστηριότητες που έχει αναπτύξει στο πέρασμα των χρόνων.
Αποφάσισα να μιλήσω μαζί του, να του δώσω βήμα, να μας πει για όλες τις δραστηριότητες που έχει αναπτύξει στο πέρασμα του χρόνου.
Αυτό όμως που περισσότερο ήθελα να βγάλω ήταν ο κινηματογράφος. Αυτό με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο από τις άλλες δραστηριότητες. Η μαγεία του σινεμά είναι ανυπέρβλητη. Από μικρός κι εγώ παρακολουθούσα σινεμά εδώ στον Ορχομενό.
Ο τόπος μας από το 1950 περίπου, είχε κινηματογράφο και όχι μόνο έναν αλλά πέντε! Γνώρισε άνθιση και μαζί του οι παλιότερες γενιές είδαν την ζωή τους να περνά από το λευκό πανί. Περιπέτεια, δράμα, κωμωδία, ελληνικές και ξένες παραγωγές ήταν συνδεδεμένες με την ψυχαγωγία και την κοινωνικότητα των Ορχομένιων.
Ήταν η μαγεία που κρυβόταν στη φαντασία που κάλπαζε όταν πήγαινε κυριολεκτικά τον κινηματογράφο στα καφενεία των χωριών! Αυτή η ιδιοκατασκευή με την μηχανή πάνω στο αυτοκίνητο…
Η αρχή
Αν πει την ηλικία του δεν θα το πιστεύετε. Είναι 82 ετών αλλά είναι αυτό που λέμε «δεν του φαίνεται» και όμως ακμαίος και παρά την τελευταία περιπέτεια που πέρασε με την υγεία του.
Ο πατέρας και οι αδελφοί Σλατινόπουλοι (Απόστολος ο πρόωρα χαμένος αδελφός 51 χρόνων) στον Ορχομενό ήταν γεννημένοι ακριβώς γι αυτά που τελικά έκαναν.
Πότε και που γεννηθήκατε κ Σλατινόπουλε;
Γεννήθηκα 24 Δεκεμβρίου 1933. Ο πατέρας μου ήταν από το Καλάμι και η μητέρα μου (Κρεμμύδα) Ορχομένια
1
Ο κόσμος σας γνωρίζει σαν οικογένεια που απασχολείτε με τον κινηματογράφο αλλά και ότι έχει σχέση με ποδήλατα και εν γένει μηχανήματα.
Ναι ο πατέρας μου είχε ένα συνεργείο παλαιών μηχανημάτων. Τότε βέβαια δεν υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, μοτοποδήλατα. Πολύ αργότερα ασχολήθηκε με μοτοποδήλατα. Μετά τον πόλεμο επισκευάζαμε όπλα και είχαμε κιόλας κατασκευάσει και όπλα. Βρίσκαμε διάφορα ανταλλακτικά, κυρίως κάνες από παλιά όπλα και τα υπόλοιπα τα κατασκευάζαμε εμείς. Έτσι ξεκινήσαμε.
Μετά τον πόλεμο. Από πέντε ετών δούλευα κι εγώ στο μαγαζί. Σε αυτό το χώρο που είναι και τώρα. Βέβαια ο πάγκος εργασίας δεν ήταν εκεί που είναι και σήμερα αλλά πιο δίπλα, ο χώρος όμως είναι ο ίδιος.
Ήταν δύσκολα χρόνια;
Πολύ δύσκολα. Σκοτώσανε οι Γερμανοί όλο το χωριό του πατέρα μου, μετά το ολοκαύτωμα του Διστόμου την άλλη ημέρα το απόγευμα. Αρκετοί από τους εκτελεσθέντες ήταν την οικογένειάς μας, Σλατινοπουλαίοι.
Αυτή την ημέρα ήμουνα τυχερός. Ο πατέρας μου με πήρε μαζί του με ένα ποδήλατο και πήγαμε να πάρουμε λίγο αλεύρι στο μύλο, στο Καλάμι για να φάμε. Εγώ ήθελα να μείνω στον παππού μου (ζούσε εκεί) και πιάστηκα από το πόδι του για να μη φύγω. Ο παππούς μου είπε στον πατέρα μου να με αφήσει αλλά εκείνος τελικά δεν με άφησε.
Ανεβήκαμε στο ποδήλατο και φύγαμε για τον Ορχομενό και ενώ είχαμε απομακρυνθεί ακούσαμε πυροβολισμούς.
Η σφαγή στο Καλάμι
Ο Θανάσης Χρήστου στον ιστότοπο «Ελλήνων Φως» http://ellinonfos.gr/to-kalami-ke-i-iroes-tou-1161944/ αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Μία μέρα μετά την τραγωδία του Διστόμου της 10ης Ιουνίου 1944 και οι Γερμανοί κατακτητές Βύθιζαν εκ νέου μέσα στο αίμα για ασήμαντη αφορμή μία μικρή πολίχνη της Βοιωτίας, το Καλάμι. Έτσι, την Κυριακή 11 Ιουνίου 1944 το μικρό και γραφικό αυτό χωριό, που είναι ακροβολισμένο στον επαρχιακό δρόμο Λιβαδειάς―Θήβας, δέχθηκε το θανάσιμο πλήγμα των S.S.».
Στη συνέχεια αναφέρει: « Έτσι, οι κρατούμενοι έφθασαν τους εικοσιτρείς. Στις 8.00 το βράδυ σήμανε η ώρα μηδέν. Ο επικεφαλής διέταξε να χωρίσουν τους έξι άνδρες από την ομάδα, ας αποθησαυρισθούν εδώ τα ονόματα τους:
Απόστολος Ι. Σλατινόπουλος (76 χρονών), Σπυρίδων Λ. Νάκος (46 χρονών), Λουκάς Αθ. Σκουρολιάκος (37 χρονών), Χαράλαμπος Κ. Μάρκου (15 χρονών), Αναστάσιος Αθ. Μόνωσης (25 χρονών) και ο Νικόλαος Ιω. Χατζηδημητρίου (16 χρονών).
Κατόπιν, τους μετέφεραν πίσω από το μπακάλικο του Απόστολου Σλατινοπούλου στην άκρη του Καλαμιού από τη μεριά της Αλιάρτου και τους εκτέλεσαν ρίχνοντας τους και τη χαριστική βολή. Τα γυναικόπαιδα ακούγοντας τον αχό των όπλων σκέφθηκαν πως οι Γερμανοί πυροβολούν για να εκφοβίσουν τους αντάρτες. Η πραγματικότητα όμως ήταν διαφορετική, οι άνθρωποί τους είχαν θανατωθεί.
Η ίδια μοίρα άλλωστε ανέμενε και εκείνα τα 17 γυναικόπαιδα, ας καταγραφούν εδώ τα ονόματα τους:
Παναγιώτα Α. Σλατινοπούλου (64 χρονών), Ευαγγελία Ν. Σλατινοπούλου (23), Απόστολος Σλατινόπουλος (2), αβάπτιστο Σλατινοπούλου (8 μηνών), Βάγια Σ. Νάκου (38), Κούλα Σ. Νάκου (19), Απόστολος Σ. Νάκος (13), Παναγιώτης Σ. Νάκος (11), Άννα Σ. Νάκου (7), Μόρφω Λ. Παπαπαχατζή (22), Κική Λ. Παπαχατζή (2), αβάπτιστο Παπαχατζή (9 μηνών), Ελένη Κ. Κυρίτση (20), Κωνσταντίνο Κ. Κυρίτση (7), Ελένη Μόνωση (25), Ελένη Ι. Χατζάκη (20) και Λούκια Κ. Μπάβου (20)».
Να σημειώσουμε ότι παρά τους πυροβολισμούς και τη χαριστική βολή ένας από τους δεκαεπτά, ο ενδεκάχρονος Παναγιώτης Νάκος, διασώθηκε.
Διαβάστε αυτή τη συγκλονιστική ιστορία και όλο το χρονικό εδώ http://ellinonfos.gr/to-kalami-ke-i-iroes-tou-1161944
Μετά τον πόλεμο
Μετά την απελευθέρωση, στο σταθμό της Λιβαδειάς με την οπισθοχώρηση των Γερμανών και τον βομβαρδισμό τρένων από τους συμμάχους, είχαν απομείνει διάφορα υλικά και μεταξύ αυτών διάφορες μοτοσυκλέτες. Τις πήρε ο πατέρας μου και τις επισκευάσαμε. Αυτές οι μηχανές είχαν και ένα καλάθι για να μεταφέρει και άλλο άτομο. Τις επισκευάσαμε και τις χρησιμοποιούσαμε σαν μεταφορικό μέσο εδώ στον Ορχομενό, μεταφέραμε το γιατρό , τον αστυνομικό αλλά και πολίτες ή διάφορα υλικά .
Ο πατέρας μου είχε φτιάξει και ένα πρόχειρο μύλο με τις μηχανές από τις μοτοσυκλέτες και δύο μυλόπετρες. Μπορούσαμε να αλέσουμε σιτάρι και ο κόσμος μπορούσε να έχει αλεύρι για τις ανάγκες του εκείνος τις δύσκολες εποχές.
Αυτά ανήκουν στην εφευρετικότητα του πατέρα σας.
Για την εποχή του ήταν πολύ μπροστά και αυτό μας το κληρονόμησε.
Ο κινηματογράφος
Με τον κινηματογράφο πως ασχοληθήκατε;
Ο πατέρας μου είχε ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Στη Σκριπού, εκεί στα κτίρια του Μελετίου, που ήταν το κρεοπωλείο του Κλιούμη, έπαιζε κινηματογράφο. Είχε μια
μηχανή, βουβή τότε, και έκανε προβολές. Μετά ήρθε ο πόλεμος και εγκαταλείφθηκε αυτή η προσπάθεια. Τελειώνοντας ο πόλεμος και αφού άρχισαν τα πράγματα να είναι καλύτερα, εκτός τις μοτοσυκλέτες και τα μοτοποδήλατα ξανασχολήθηκε με τον κινηματογράφο.
Πως έγινε αυτό;
Στην κατοχή είχαμε αγοράσει μια μηχανή κινηματογράφου, Γαλλικής κατασκευής ΝΙΤΣΙ, σπάνιες μηχανές, να φανταστείς υπήρχαν στην Αθήνα το πολύ 2-3 εκείνη την εποχή, και αποφασίσαμε να κάνουμε λοιπόν ένα σινεμά.
Ήταν το πρώτο σινεμά στον Ορχομενό; Πως το ονομάσατε;
Ναι ο πρώτος κινηματογράφος στον Ορχομενό, ο ΑΘΑΜΑΣ. Άρχισε σαν θερινός και μετέπειτα σκεπάσαμε την αίθουσα και τον κάναμε θερινό.
Αυτά πότε συνέβαιναν;
Προς το τέλος της 10ετίας του ΄40.
Ο… αυτοκινούμενος κινηματογράφος.
Μετά από τον πόλεμο στις αρχές της 10ετίας του ΄50 σκεφτήκαμε να κάνουμε κινητό κινηματογράφο. Αγοράσαμε λοιπόν ένα αυτοκίνητο (φορτηγάκι Αγγλικό από τον πόλεμο) και προσαρμόσαμε την κινηματογραφική μηχανή πάνω, κανονική με βολταϊκό τόξο όχι με λάμπες.
Αφού το φτιάξατε που πηγαίνατε για προβολές;
Σε όλη τη περιοχή. Στην Αταλάντη, στη Αγιο Γεώργιο, στη Λάρυμνα, Αμφίκλεια, Καμένα Βούρλα, Δαύλεια, και σε πολλά άλλα χωριά σε όλα τα χωριά σχεδόν της Βοιωτίας, Φθιώτιδας και της Φωκίδας. Με επίκεντρο τον Ορχομενό στα χωριά των νομών που μπορούσαμε να φτάνουμε.
Πως ήταν η διαδικασία; Τι κάνατε πηγαίνοντας στα χωριά. Φαντάζομαι ότι θα είχε κάποια διαδικασία σχετικά με το χώρο, την προσέλευση του κόσμου, το εισιτήριο…
Ναι πηγαίναμε και βάζαμε διαφημιστικά ταμπλό με φωτογραφίες της ταινίας στη πλατεία. Μετά γυρνούσαμε τις γειτονιές και με το μεγάφωνο ενημερώναμε για το έργο, την ώρα και σε ποιο καφενείο θα το παίξουμε. Μέχρι να έρθει η ώρα προβολής, καμιά ώρα περίπου πριν, διασκεδάζαμε τον κόσμο με μουσική που βάζαμε. Ήταν μια διέξοδος για τον κόσμο εκείνη την εποχή, ξέρανε πότε θα πάμε και μας περίμεναν, έβγαιναν στις πόρτες και στα παράθυρα να μας δει, να ακούσει μουσική.
Πως δέχονταν οι μαγαζάτορες να σας φιλοξενήσουν;
Τους πληρώναμε, τους δίναμε ένα ποσοστό 15-20% και βέβαια πουλούσαν αναψυκτικά και διάφορα άλλα. Στήναμε την οθόνη σε ένα τοίχο, πηγαίναμε το αυτοκίνητο-μηχανή απέναντι έξω από τη τζαμαρία και παίζαμε. Όταν ήταν χειμώνας παίζαμε στα καφενεία και το καλοκαίρι σε ανοιχτούς χώρους, σε πλατείες, αλάνες.
Ερχόταν κόσμος;
Βέβαια πολύς κόσμος. Μας περίμεναν πότε θα πάμε. Είχαμε τακτικές ημέρες για κάθε χωριό. Γνώρισα πολύ κόσμο. Ο κόσμος μας έβλεπε διαφορετικά τότε, είχαμε διαφορετικό επίπεδο, άλλη κουλτούρα. Ο κόσμος ερχόταν να δει ταινίες, να ψυχαγωγηθεί, άλλοτε να γελάσει, να κλάψει, να δει περιπέτειες να γνωρίσει έναν διαφορετικό κόσμο.
Ήταν τότε και η μοναδική του διέξοδος… Πόσα χρόνια πηγαίνατε στα χωριά;
Από το 1955 μέχρι και τη 10ετία του 80. Στον Ορχομενό ανοίξαμε τον κινηματογράφο μετά το 1950 και στα χωριά βγήκαμε το 1955.
Το σινεμά στον Ορχομενό
Για πείτε μας για τον Ορχομενό, υπήρχαν άλλοι κινηματογράφοι τότε;
Ήταν ο δικός μας ο ΑΘΑΜΑΣ, μετά έγινε το ΠΑΝΘΕΟΝ του Πατσούρα, εκεί που είναι σήμερα ο φούρνος του Ρέντζου ήταν το θερινό ενώ το χειμερινό ήταν εκεί που είναι σήμερα η Εθνική Τράπεζα.
Μετά έγινε η ΕΛΛΗ του Ρέντζου (10ετία του ΄60) πολύ μεγάλος κινηματογράφος χειμερινός και θερινός εκεί στη κεντρική πλατεία, σήμερα έχει καταστήματα.
Στη συνέχεια κάναμε εμείς το ΡΕΞ θερινό, περίπου εκεί που είναι το κτίριο του ΟΤΕ και ύστερα άνοιξε και η ΟΑΣΙΣ του Βούτσα ήταν εκεί που είναι σήμερα το ομώνυμο μπαρ.
Θα θέλατε να λειτουργούσε και σήμερα ο Αθάμας;
Ναι δεν υπήρχε πρόθεση να τον κλείσουμε αλλά υπήρξαν διάφορα προβλήματα.
Ο ΑΘΑΜΑΣ υπάρχει ακόμη...
Ποιος κινηματογράφος έκλεισε τελευταίος στον Ορχομενό;
Ο ΑΘΑΜΑΣ πρώτοι ανοίξαμε τελευταίοι κλείσαμε την δεκαετία του ‘80.
Υπήρχε ανταγωνισμός;
Σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ποιος θα κάνει σωστή επιλογή της ταινίας, πόσο διάστημα την ήθελε, χειμώνα ή καλοκαίρι και ποιος θα δώσει τα περισσότερα χρήματα. Αυτό ήταν ένα μεγάλο πλήγμα με αποτέλεσμα να πληρώνουμε πολύ ακριβά τις ταινίες στις εταιρείες παραγωγής και πολλές φορές να μη βγάζουμε τα έξοδά μας. Έτσι άρχισε ο κινηματογράφος στον Ορχομενό να φθίνει.
Μαζί με τις εξελίξεις βέβαια, τηλεόραση, άλλοι τρόποι ψυχαγωγίας και διασκέδασης. Αν δεν υπήρχαν τα προβλήματα που μας είπατε θα δουλεύατε τον «Αθάμα»;
Ναι βεβαίως εγώ θα τον δούλευα, μπορώ να τον δουλέψω.
Σε τι κατάσταση είναι;
Είναι σε πολύ καλή κατάσταση όλα είναι σε πολύ κατάσταση.
Σινέ… Asopichos
Να σας κάνω μια πρόταση τότε. Θέλετε να οργανώσουμε κάποιες προβολές; Ο Asopιchos θα είναι ο χορηγός επικοινωνίας και θα βοηθήσουμε σε ότι μπορούμε. Κατ αρχήν να το επικοινωνήσουμε και στη συνέχεια να το υλοποιήσουμε.
Τι λέτε μπορεί να γίνει;
Ναι θα το ήθελα είναι σε πολύ κατάσταση η μηχανή και μπορώ να κάνω προβολές.
Ωραία να το μεθοδεύσουμε. Η φορητή σας μηχανή είναι σε θέση να κάνει προβολές;
Σε άριστη κατάσταση. Αν πούμε τώρα να τη στήσω μπορούμε αμέσως να κάνουμε προβολή. Και η σταθερή μηχανή είναι σε άριστη κατάσταση κι αυτή παίζει.
Στο πλαίσιο της πρότασής μας να κανονίσουμε μια εκδήλωση μια δική μας προσφορά να γίνει μια πρώτη αρχή θέλετε; Να θυμηθούμε τον κινηματογράφο, να σας τιμήσουμε…
Ναι μπορεί να γίνει
Με τις ταινίες τι γίνεται; Μπορούμε να βρούμε παλιές;
Ναι μπορούμε. Μπορεί να πέρασαν τα χρόνια αλλά εγώ δεν έφυγα. Αγαπώ τον κινηματογράφο και θέλω να προσφέρω μέσα από αυτόν στο τόπο μας.
Η πρόταση μας είναι, έκτος από μια δύο προβολές που θα κάνουμε όπως σας είπα, να μπορέσουμε να κάνουμε συστηματικές προβολές μέσω κάποιου φορέα. Να γίνονται δηλαδή κάποιες δωρεάν προβολές σε κάποια σημεία του Δήμου και στη συνέχεια, κάποιες ημέρες να υπάρχει ένα συμβολικό εισιτήριο για να βγαίνουν τα έξοδα αγοράς ταινιών.
Εσείς σε αυτό το πλαίσιο συμφωνείτε;
Βεβαίως κάπως έτσι το έχω σκεφτεί, ας γίνει λοιπόν μια αρχή τουλάχιστον όπως μου λέτε.
Ο Φρίξος
Ασχοληθήκατε και με το ποδόσφαιρο.
Ναι ιδρύσαμε την ποδοσφαιρική ομάδα ΦΡΙΞΟΣ η οποία από την Γ κατηγορία έφτασε στην Α Βοιωτίας. Είχαμε διαμορφώσει ένα χώρο στο «λιβάδι», (σ.σ. συνοικισμός), βάλαμε δοκάρια και φτιάξαμε ένα γήπεδο όπου ερχόντουσαν πολλά παιδιά και έπαιζαν ποδόσφαιρο. Έτσι δημιουργήθηκε ο Φρίξος και έκανε μια πολύ καλή πορεία.
Συγχώνευση ΑΕΟ Φρίξου 20 Ιουλίου 1982. Δημοσίευμα από την "ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ"
Τα πρώτα χρόνια λειτούργησε αυτό σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Δηλαδή εσείς παίρνατε παίχτες από την ΑΕΟ και η ΑΕΟ από τον Φρίξο.
Ναι εμείς όμως δεν είχαμε «ξένους» όλα τα παιδιά ήταν ντόπια. Μόνο ο τερματοφύλακας ήταν εκτός Ορχομενού, ο Γιώργος Τούσης.
Ο Φρίξος λοιπόν δημιουργήθηκε από ανάγκη γιατί κάποιοι δεν μπορούσαν να παίξουν στην ΑΕΟ που ήταν η μοναδική ομάδα, από προσωπικές φιλοδοξίες ή από διενέξεις μεταξύ παραγόντων;
Τίποτα από όλα αυτά. Απλά εμείς θελήσαμε να κάνουμε μια ομάδα μόνο και μόνο να παίξουν τα παιδιά από τον Ορχομενό. Στην ΑΕΟ παραγκωνίζονταν και έπαιζαν σχεδόν μόνο ξένοι. Έτσι ξεκινήσαμε, πηγαίναμε και παίζαμε εκεί στην αλάνα που σας είπα.
Ήσασταν ο ιδρυτής της ομάδας;
Ναι εγώ ήμουνα ιδρυτής και πρόεδρος του Φρίξου και μαζί ο Άγγελος Αλιφέρης, ο Σταύρος Εμμανουηλίδης και άλλοι που δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή.
Μετά από κάποια χρόνια συγχωνεύτηκε ο Φρίξος με την ΑΕΟ.
Εγώ ήμουνα αντίθετος σε αυτό. Έλεγαν τότε να βοηθηθεί η μια ομάδα, να γίνει δυνατή και να ανέβει κατηγορία. Αυτή να έχει όμως το όνομα ΑΕΟ. Εγώ ήθελα να λέγεται Φρίξος ή να έχει άλλο όνομα. Μετά από λίγο καιρό παραιτήθηκα. Έγινε η δωροδοκία εκείνη την εποχή με τη Θήβα και η ομάδα (ΑΕΟ) δεν ανέβηκε στην Β Εθνική αλλά ούτε έπαιξε στη Δ Εθνική και έπεσε στην Α τοπική. Απογοητεύτηκα και αποχώρησα. Από τότε δεν ξανασχολήθηκα.
Και άλλες δραστηριότητες
Είστε ένας άνθρωπος πολυπράγμων, ασχολείστε με πολλά και διαφορετικά… Ασχοληθήκατε και με άλλους συλλόγους;
Ναι και με το καρναβάλι από τα πρώτα του βήματα. Ξέρετε, για την συνέχιση του καρναβαλιού, είχαμε προτείνει από παλιά, να υπάρχει ένα χρηματικό βραβείο για το καλύτερο άρμα. Πιστεύω ότι αυτό θα ήταν ένα καλό κίνητρο.
Είπαμε πολυπράγμων…
Ναι. Ιδρύσαμε τον αλιευτικό σύλλογο Ορχομενού και κάναμε πολύ καλή δουλειά. Προσπαθήσαμε 
να σταματήσουμε την λαθραλιεία και να προστατεύσουμε τα ποτάμια. Είχαμε ομάδες που πηγαίναμε και σηκώναμε τα δίχτυα με τα οποία απαγορεύονταν να ψαρεύουν. Επίσης φροντίσαμε και για την προστασία της ποταμίσιας καραβίδας. Ερχόντουσαν εδώ από άλλα μέρη και με τα δίχτυα έπιαναν πάρα πολλά ψάρια στα ποτάμια και τα εμπορευόντουσαν. Αυτά προσπαθήσαμε να τα σταματήσουμε.
Ξεκινήσαμε από το 1933 που γεννηθήκατε και φτάσαμε στο 2015. Πως χαρακτηρίζετε τη ζωή σας;
Ήταν λίγο κουραστική αλλά με πολλά χιλιόμετρα. Σε όλη τη διάρκεια όμως ήμουνα σωστός και περπάτησα σύμφωνα με τις αρχές μου.
Είχατε ένα παρατσούκλι στα νιάτα σας…
Ναι με έλεγαν Κακαβά (σ.σ. ηθοποιός) γιατί του έμοιαζα…
Αγαπημένο ζευγάρι με την Κυρία Δέσποινα απέκτησαν το καμάρι τους το μοναδικό παιδί τους, την Μίνα που τους έχει χαρίσει με τη σειρά της τον Γιώργο τον εγγονό.
Πως βλέπετε τις δραστηριότητες τώρα;
Χάνονται σιγά-σιγά δεν μπαίνει κανείς μπροστά. Δεν συμμετέχει κανείς σε κανένα σύλλογο, άστα...
Αυτός είναι ο Γιώργος Σλατινόπουλος. Μιλώντας μαζί του αλλάξαμε πολλά μονοπάτια και είπαμε πολλά. Πάρα πολλά που όμως δεν είναι δυνατόν να γραφούν όλα. Μιλήσαμε για την διαιτησία (ήταν και διαιτητής) για τις μηχανές ταχύτητας που οδηγούσε ακόμα και για τον γύρο του θανάτου που έκανε, για, για, για……
Να είσαι πάντα καλά κ Γιώργο για τα ταξίδια που μας πήγες μέσα από αυτή τη συνομιλία. Μπάμπης Ζαννιάς
