Asopichos Logo
28-03-2024
Asopichos Logo
167

«ΕΙΝΑΙ- BEING»

< 10 λεπτά
17.09.15 • 06:14
#Tags:

«ΕΙΝΑΙ- BEING » Δ.Βίκτωρ Ποίηση Εκδόσεις Γαβριηλίδη 2015 σελ.127

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που ακόμη διεκδικούν το δικαίωμα στη διαφορά και παλεύουν απέναντι σε εκείνους που θέλουν να είμαστε όλοι ίδιοι.

Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

«Ό,τι αγαπάς μοιράσου το./Ό,τι εμπνέεσαι επίσης. Ό, τι κρατάς εντός δεν έχει αξία./Κανείς στον κόπο δε θα μπει/ν’ ανιχνεύσει τις ακριβές σιωπές σου./Τα μέρη των νεκρών βρίθουν από ταλέντα/που ανοήτως σιώπησαν όταν κτυπούσε η ώρα/και δεν σπινθηροβόλησαν στο χρόνο/στην κορυφή και τη στιγμή εγκαίρως».

Η γραφή του Δημήτρη Βίκτωρ γλαφυρή, σαφής ,ρεξικέλευθη, αβίαστη. Σε καθηλώνει και σε παρασύρει να συνεχίσεις την ανάγνωση των ποιημάτων ως το Είναι Beingτέλος , χωρίς καμία διακοπή.
Επίμονο ποιητικό βλέμμα που όλα τα σαρώνει. Είναι το κλικ που ατέρμονα ασκείται στο να βλέπει κι όχι να κοιτάζει.

Ο Δημήτρης Βίκτωρ έζησε την ποίηση πριν την γράψει.
Πλούσιες σε ρυθμικές εκβλαστήσεις , έχοντας συλλάβει και μετουσιώσει τις αισθήσεις, τις οσμές, τους ήχους και τα χρώματα , οι στίχοι του διαπλέουν με συνεχείς κυματισμούς τα ποιήματά του, δίνοντας στη γραφή του μια πνοή δύναμης και ελευθερίας.
Η γραφή του είναι μια πυρκαγιά που περιλαμβάνει ένα μεγάλο ανακάτωμα από ιδέες και αξίες, πυρακτωμένες από συζεύξεις εικόνων , προτού αυτές ξαναγίνουν σβησμένα κάρβουνα, χόβολη και στάχτες. Αν , όμως , η φλόγα βάζει σε κίνηση την εγρήγορσή μας, το αυθόρμητο της φωτιάς παραμένει μυστηριώδες. Γιατί το να γράφεις ποίηση σημαίνει καίγεσαι ζωντανός, αλλά επίσης να ξαναγεννιέσαι από τις στάχτες σου…
Πίσω από το προσωπείο του ωραίου ανέμελου Δημήτρη Βίκτωρ ,σιγοκαίει η φωτιά.

Το «ΕΙΝΑΙ- BEING» είναι ένα ημερολόγιο ενός οράματος φυγής , είναι δρομολόγια περιπλάνησης, δρομολόγια ενός ονείρου γεμάτου ένταση, μια απόδραση ρομαντική από τις βεβαιότητες, είναι ένας πόνος του οποίου είμαστε ανίκανοι να μετρήσουμε το βάθος , την ένταση, αν δεν τον έχουμε αισθανθεί, είναι περπάτημα στα κάρβουνα, είναι φιλί σε ξυράφι, είναι μια μυητική διαδρομή στρωμένη αίμα και πόνο, είναι ενδιαφέρουσες φιλοσοφικές προεκτάσεις, είναι φιλοσοφικά αποστάγματα ζωής, είναι ένα κλάμα στη σιωπή, είναι η άνιση πάλη με το χρόνο και την κλεψύδρα της ζωής, είναι ο αγώνας για την υλοποίηση των ονείρων, είναι το τέλος μιας εξομολόγησης, που σιγοψιθυρίζει στον εαυτό του ο ποιητής .
Όλο αυτό όμως κρατάει πολύ. Κρατάει μια αιωνιότητα, μια αμετρία, μια χούφτα δευτερόλεπτα. Καθένα αποκόβεται , υπολογίζεται, αποσχίζεται, ξεχωρίζει από το προηγούμενο. Ο χρόνος που κυλάει γίνεται βαρύτητα. Ο χρόνος πίσω του, ο χρόνος μπροστά του.

Ο Δημήτρης Βίκτωρ είναι μόνος , εντελώς μόνος. Γράφει ποιήματα και πεζά , με την ελπίδα να σβήσει λιγάκι τη μοναξιά του. Του αρέσει η ιδέα ότι οι λέξεις ταξιδεύουν προς εκείνους για τους οποίους έχουν γραφτεί. Οι λέξεις ταξιδεύουν και μας λένε το δικό του ρίγος όταν πηγαίνει στο στρατόπεδο της δικής του ερήμωσης.
Αν σταματήσει κάποιος μια στιγμή και ας μετρήσει το εύρος αυτής της μοναξιάς του ποιητή. Θα δει το βάρος των χρόνων και το βάρος της ντροπής. Θα δει το άτονο , διαλυμένο πρόσωπο, το χαλαρωμένο ,εξουθενωμένο Είναι του.

«Μεγαλώνω αλλά λυπούμαι./Ίσως έτσι νομίζω./Ή μάλλον έτσι πιστεύω./Το βλέπω όμως…/Όχι στον καθρέπτη…/Όχι τόσο εκεί…/Όταν θ’ αντικρίσω ξαφνικά στο δρόμο/τον παλιό μου συμμαθητή./Εκεί θα το δω./Όταν θα συνοδέψω τον καλό μου φίλο/ στην τελευταία του παράσταση./Εκεί θα το νιώσω./Όταν θα ξεφυλλίσω το σημειωματάριο/για να σβήσω ένα ακόμη νούμερο τηλεφώνου./Εκεί θα το πιστέψω./Εκεί θα το γράψω».

Ο Δημήτρης Βίκτωρ γράφει καταπληκτικές λέξεις για την παιδικότητα. Λέξεις τρυφερές και μελαγχολικές. Όμως η αναφορά στην παιδική ηλικία είναι ένας τρόπος καταδίκης του μέλλοντος. Ο ποιητής είναι ένας άνθρωπος ολοκληρωτικά στραμμένος στο παρελθόν, σαν να ψάχνει μια χρυσή ηλικία που εξαφανίστηκε για πάντα , σαν να επιχειρεί να ξαναβρεί αισθήσεις που χάθηκαν και για τις οποίες αισθάνεται τον πόθο της απώλειας. Είναι στιγμές που οι αναμνήσεις του γίνονται ανυπόφορες. Η στιγμή που θα έπρεπε να εξαφανίζεται η μνήμη. Κοσκινίζει τις αναμνήσεις του σαν τις χάντρες ενός μεγάλου ροζάριου, διαστίζοντάς τες με παύλες και επαναλήψεις.

Η ποιητική συλλογή «ΕΙΝΑΙ- BEING » εξερευνά το παρελθόν .Μέσα στη νοσταλγία του υπάρχει ένα ρίγος πόνου μαζί με τη βεβαιότητα πως τα ωραία χρόνια βρίσκονται πίσω και ο χρόνος που απομένει είναι χρήσιμος μονάχα ως μάρτυρας του χρόνου που έχει χαθεί…
Τα ωραία χρόνια, τα λίγα, σκέφτεται ο ποιητής , χάνονται στον κατακλυσμό του πυρός και της βλακείας.

Η μαγεία των χαμένων χρόνων.
Θα υποστεί την αναπόφευκτη ήττα που του επιβάλλει ο Χρόνος. Όλα είναι χαμένα. Από την αρχή όλα είναι χαμένα.
Η ζωή με τους νεκρούς του , η ανάκληση του Χρόνου του προσφέρουν κουράγιο για να μείνει ζωντανός, να επινοήσει ένα μέλλον , να βρίσκεται στο εδώ και τώρα.
Ο ποιητής αναρωτιέται πώς να ζήσω αλλιώς αν δε ζω τη στιγμή ; Και γιατί να θυσιάσω την ευτυχία του σήμερα στην πιθανή θλίψη του αύριο ; Ο ποιητής θέλει να ζήσει . Θέλει να βρίσκεται στο ρίγος της ζωής. Σε αυτή την έξαψη που είναι συνώνυμη της ηδονής και του φόβου. Θέλει να βρίσκεται μες στη χαρά διακινδυνεύοντας τον πόνο και τη μοναξιά.
Μοναδική του συντροφιά , το βάρος ενός μυστικού, η θλίψη ενός πένθους, η βεβαιότητα πως αυτό που τον περιμένει θα είναι λιγότερο καλό από αυτό που έχει γνωρίσει.
Φεύγει ο ποιητής για να ξεφύγει από τη σιωπή , τον αργό θάνατο, την φριχτή μετριότητα, τον έρωτα που είναι η αιτία του πόνου ,την απελπισία, την μοναξιά , την παιδική ηλικία, την οικογένεια, τη γη, όλα αυτά που σε κρατούν , όλα αυτά που σε τραβάνε πίσω. Παίρνει μαζί του τους νεκρούς του. Τους παίρνει μαζί του στα ταξίδια του, από τα οποία δεν θα επιστρέψει παρά μονάχα νεκρός…
Και εμείς τότε δεν θα είμαστε ζωντανοί….

«Στον Πόθο και τον Πώρο η θυσία/θέλει μυαλού προσαρμογή ιδανική/τώρα που οι έρωτες δείχνουν να χαιρετούν/με σήματα σημάδια πως σ’ αποχαιρετούν./Έχεις το νου, έχεις αυτό που είσαι/και κατεβάζεις μνήμης ηδονές με καλπασμό,/φέρνεις εμπρός σου με κατοπτρισμό/τέλειους έρωτες του παρελθόντος, πάθους και οδύνης./Τώρα πια ξέρεις έτσι θα υποστείς,/θα το αντέξεις το μαρτύριο της ηδονής: /Με φίλο σύντροφο του νου, που ήσουνα και είσαι,/όσο το «Είναι» σου ερωτεύεται, με φόβο θα πορεύεσαι!»

Ο Δημήτρης Βίκτωρ πιστεύει πως τίποτε δεν είναι στ’ αλήθεια σοβαρό, εκτός από το θάνατο.
Ένα απλό Είναι έρχεται να δώσει ρυθμό σε ένα μελώδημα το οποίο εξαγνίζεται ολοένα και περισσότερο, ευλύγιστο σαν αραβούργημα, ομοιόμορφο σαν γρηγοριανό άσμα.
Πολλά ποιήματά του Δημήτρη Βίκτωρ ενισχύουν την αίσθηση της αφαίρεσης , προσδοκώντας από τη λέξη-εικόνα ή το στίχο-εικόνα όχι μια ολοκληρωμένη ιδέα, αλλά περισσότερο ένα μουσικό χρωματισμό.
Η ποιητική συλλογή μοιάζει με τυχαίο ρίξιμο λέξεων που μοιραία ανακατεύονται ακόμα περισσότερο μέσα στο καζάνι της γραφής.
Ένα παζλ ανατρεπτικών σκέψεων, πειραγμένων ποιητικών εικόνων και αναποδογυρισμένων αποφθεγμάτων συνθέτουν ένα μωσαϊκό αναρχικών ψηφίδων, ένα υφαντό με ατέρμονες κυκλοθυμικές κλωστές που μέσα από την πολυπλοκότητα απλοϊκών διαδρομών υφαίνουν ήττες μέσα από τη νίκη της ζωής, ήττες που συχνά ανοίγουν νέους δρόμους και νίκες που κάποιες φορές δεν σπέρνουν παρά τυφλά αδιέξοδα.
Στους διάσπαρτους στίχους αυτών των σελίδων της συλλογής απλώνεται ένας μαγευτικός κόσμος : ονειρικός, πραγματικός, όπως ακριβώς συμβαίνει στα καθημερινά μας όνειρα και, το κυριότερο, με τα ίδια αφηγηματικά, συμβολικά υλικά.

Η ζωή είναι χειρότερη από τη λογοτεχνία.
Η ανάγνωση αυτών των ποιημάτων αρθρώνονται όπως τα χαρτιά της τράπουλας, αναμειγνύονται , μοιράζονται, ταξινομούνται, ρίπτονται επί τάπητος, συγκεντρώνονται και αναμειγνύονται εκ νέου, ως αριθμημένα θραύσματα τοιχογραφίας.
Τα ποιήματα του Δημήτρη Βίκτωρ πατάνε στέρεα στη γη ενώ σταθερά ρεμβάζουν τον ουρανό. Εδώ έγκειται η ποιητική τους αξία. Με τον ορθό λόγο ως βάση το «Είναι-Being» απογειώνεται στο σκοτεινό στερέωμα της ψυχής με απροσδόκητη δύναμη, εκπέμποντας τη συγκίνηση με χειροπιαστό και άμεσο λόγο.

Η ποίηση του Δημήτρη Βίκτωρ είναι μια ατομική φωνή. Η ατομική σκέψη είναι δύσπιστη σκέψη, κριτική απέναντι στα συλλογικά πιστεύω , στα συναισθήματα και στις υστερίες. Η ποίησή του ελέγχει , συγκρίνει τους ευσεβείς πόθους με την πραγματικότητα .
Η καθαρή φωνή του ποιητή προειδοποιεί, αφυπνίζει και επιχειρεί να πείσει τον αναγνώστηΕιναι Being Δ Βικτωρ για την ύπαρξη σημαντικών αληθειών και αξιών και να αντιληφθεί ότι η ποίηση έχει λυτρωτική δύναμη.
Η ποίηση του Δημήτρη Βίκτωρ ξυπνά μέσα μας κόσμους από σιωπές και κραυγές , που τους διαπερνούν εκατό χιλιάδες άλογα καλλυμένα με δάκρυα.

Το βιβλίο αυτό είναι μια θλιβερή ιστορία. Είναι η ιστορία της ζωής του Δημήτρη Βίκτωρ.
Αυτό που έχουμε να διανύσουμε είναι η ιστορία μας.

Το «ΕΙΝΑΙ- BEING » είναι μια συλλεκτική εξαιρετικά καλαίσθητη δίγλωσση (Ελληνικά και Αγγλικά) ποιητική έκδοση και περιέχει ένα CD όπου ο ποιητής απαγγέλει τα ποιήματα του, συμπληρώνοντας την απόλαυση των αισθήσεων.

Διαβάζεται απνευστί.

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που ακόμη διεκδικούν το δικαίωμα στη διαφορά και παλεύουν απέναντι σε εκείνους που θέλουν να είμαστε όλοι ίδιοι.

Ο Δημήτρης Βίκτωρ

δε σπούδασε σε κανένα πανεπιστήμιο. Σπούδασε μόνος του φωτογραφία, φωτογραφία κινηματογράφου, σκηνοθεσία, αρχιτεκτονική, ζωγραφική, διακόσμηση, γλυπτική. Όλα τα αντικείμενα των σπουδών του, τα εφαρμόζει επαγγελματικά. Μελετά αστροφυσική, φιλοσοφία, ιστορία ηθών και εθίμων, ιστορία τέχνης, ιστορία των θρησκειών, Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αρχαίας Αιγύπτου, μηχανολογία κινητήρων, σχεδιασμό προφίλ μηχανικών εφαρμογών.
Οι γνώσεις του και οι προβληματισμοί του για τη θεώρηση του κόσμου διοχετεύονται στα κείμενά του.
Γεννήθηκε φτωχός από Λευκαδίτισσα μάνα και μεγάλωσε στην Άρτα.
Δηλώνει άθεος και πολίτης του κόσμου. Οδηγεί σπορ αυτοκίνητο και μοτοσικλέτα. Είναι λάτρης της ταχύτητας. Το επώνυμο «Βίκτωρ», είναι το πραγματικό του και το επέλεξε ο ίδιος. Θα επιστρέψει στα στοιχεία της φύσης με αποτέφρωση.
Ζει μόνος του στην Αθήνα.

asopichos efimerida viotia clip
Asopichos Logo white
Θέλοντας να αποδώσουμε τιμή στον πρόγονό μας, τον Ορχομένιο Ολυμπιονίκη δώσαμε το όνομά του στη προσπάθειά μας. Μέγιστη τιμή και βαριά κληρονομιά την οποία θα προσπαθήσουμε να υπερασπιστούμε. Ονομάσαμε Ασώπιχο την ιστοσελίδα μας γιατί ο Ολυμπιονίκης, ανήκει σε όλους, όπως και η ιστοσελίδα μας. Γιατί η αλήθεια και η ενημέρωση χρειάζονται μεγάλη προσπάθεια, είναι ένας συνεχής αγώνας δρόμου…

Ακολουθήστε μας

menu-circle