«Κάποιοι δεν ξεχνούν ποτέ» Γ.Καλπούζος Εκδόσεις Ψυχογιός Διηγήματα και μια παραλογή ,2017 σελ. 205
Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς
Διαβάζοντας αυτά τα πολύ μικρής έκτασης διηγήματα συνειδητοποιούμε πόσο διαφορετική σχέση με τη γραφή έχουν όσοι γράφουν εκτενή μυθιστορήματα από τους διηγηματογράφους (Τα διηγήματα αυτά τα έγραψε ο Γιάννης Καλπούζος πριν πολλά χρόνια , πριν γράψει τα μεγάλα του μυθιστορήματα). Ο περιορισμός της έκτασης στο διήγημα επιβάλλει -συνήθως- είτε συμπύκνωση του χρόνου είτε ανάλυση ενός στιγμιότυπου (συνήθως το ύφος εδώ γίνεται ποιητικό), δηλαδή είτε διαστολή είτε συστολή του συνηθισμένου χρόνου.
Η αφαίρεση γίνεται αρετή, πάντα όμως με την προϋπόθεση ότι «έχεις κάτι να πεις» . Συνήθως αυτό που έχεις να πεις είναι 
ηθογραφικού χαρακτήρα, ή μια πτυχή της καθημερινότητας που χάνεται, μια πολύτιμη ανάμνηση , παλιές ιστορίες κλπ.
Όμως τα διηγήματα αυτά ξεχωρίζουν για το περιεχόμενό τους. Αυτό που ανιχνεύει κανείς στα 19 διηγήματα και την μια παραλογή είναι πολύ διαφορετικά θραύσματα, είναι η ματιά του ανθρώπου που βλέπει τον κόσμο από τη «σκοπιά της αιωνιότητας».
Σαν να μιλάει κάποιος που φέρνει στη μνήμη του ό, τι είναι πιο πολύτιμο να κρατήσει κανείς σ’ έναν κόσμο φευγαλέο, να ψάχνει το έσχατο νόημα, αυτό που μένει από τη φθορά , την απώλεια και τον θάνατο.
Δεν είναι ωστόσο αφηγήματα στοχαστικά/φιλοσοφικά. Πατούν γερά στην πραγματική ζωή, σε στιγμές και απ’ αυτές που χαράζονται στη συνείδηση ανεξίτηλα : το διήγημα που έβαψε τη νύχτα με αίμα ή βαφτίστηκε στο τρελό αίμα της τέχνης του φωτογράφου , κάθε συνειδητή απώλεια μιας αίσθησης αντισταθμίζεται με σημαντική αύξηση της εσωτερικής νόησης και ενόρασης, η ζωή που είναι γεμάτη εξουσιαστές και υποτακτικούς, μια ερωτική σχέση φθίνει και μια άλλη ανθίζει σιγά σιγά, η σοφία της ζωής και του θανάτου, η αναπαράσταση στο δάσος του κύκλου των χαμένων ποιητών και οι ιστορίες του γκρεμού, ο άνθρωπος που έγραφε γράμματα στον εαυτό του, ο άνθρωπος μπροστά στον φόβο του θανάτου, η τραγικότητα των μοναχικών ανθρώπων, το νέο φιλοσοφικό και καλλιτεχνικό ρεύμα του Ακινητισμού και κάθε είδος «ισμού», η μεταλαβιά από το νερό της βροχής, ο άνθρωπος που είχε γίνει ένα με το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας , μια απόχρωση ονείρου, η φόρμα του διηγήματος ο φάρος της έμπνευσης, ο εφήμερος χρόνιος, η παράξενη σχέση του σερβιτόρου και ενός ποτηριού, ο γενέθλιος τόπος ως παντοτινή πατρίδα και η ερήμωση των ορεινών χωριών, η κοινωνική μειονεξία ως απόκοτο των καθιερωμένων προτύπων περί του ωραίου και της ομορφιάς, ο ευνουχισμένος και η βέβηλη επιλογή του, οι χάντρες του κομπολογιού του καπετάν Αντώνη που βαρούν σαν δέκα οκάδες η καθεμιά και η διπλή ζωή του, τα ρημάδια τα όνειρα που φέρνουν τους αποθαμένους και δεν μπορούμε να τους αγγίξουμε, οι τσιγγάνες που βλέπουν το μέσα μας, που διαβάζουν την ψυχή μας, εκείνος που πέταξε τον εαυτό του στον κάδο σκουπιδιών ,διότι φοβόταν να βουτήξει από τον τρίτο όροφο, ο έρωτας ενός «λύκου» που δε βρίσκει ανταπόκριση, ο έρωτας που κολάζει ακόμα και τις καλόγριες και τις κάνει να μην ξεχνούν ποτέ τον πρώην αγαπημένο τους…
Ξεχωρίζει εντυπωσιακά η μοναδική γραφή του Γιάννη Καλπούζου η χρήση της γλώσσας έχει ιδιαίτερα εκφραστική δύναμη ενώ προκύπτει αβίαστα, χωρίς εκζήτηση. Το ύφος γίνεται σε πολλές περιπτώσεις υποβλητικό και ποιητικό, συνήθως με δυνατές μεταφορές όταν αφορά συναισθήματα .
Διαβάστε το.
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΠΟΥΖΟΣ γεννήθηκε το 1960 στο χωριό Μελάτες της Άρτας, ενώ από το 1983 ζει στην Αθήνα. Μέχρι 
σήμερα έχουν εκδοθεί τα εξής έργα του: Η ποιητική συλλογή «Το νερό των ονείρων» και το μυθιστόρημα «Μεθυσμένος δρόμος» (Ελληνικά Γράμματα 2000). Η συλλογή διηγημάτων «Μόνο να τους άγγιζα» (Κέδρος 2002), η οποία επανεκδόθηκε το 2017 από της εκδόσεις Ψυχογιός, εμπλουτισμένη ποικιλοτρόπως κι επιμελημένη στο σύνολό της με τον νέο τίτλο: «Κάποιοι δεν ξεχνούν ποτέ». Το μυθιστόρημα «Παντομίμα Φαντασμάτων» (Άγκυρα 2005), το οποίο κυκλοφόρησε σε επιμελημένη στο σύνολό της επανέκδοση το 2015 από τις Εκδόσεις Ψυχογιός με τίτλο: «Σάος» και υπότιτλο: «Παντομίμα Φαντασμάτων». Οι ποιητικές συλλογές: «Το παραμιλητό των σκοτεινών Θεών» και «Έρωτας νυν και αεί», με την οποία ήταν υποψήφιος στη μικρή λίστα για το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (Εκδόσεις Ίκαρος 2006 και 2007). Το μυθιστόρημα «Ιμαρέτ», το οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο Αναγνωστών του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, (Μεταίχμιο 2008 – Ψυχογιός 2015). Το «Ιμαρέτ» μεταφράστηκε και κυκλοφορεί στα πολωνικά και τα τουρκικά. Από τις εκδόσεις Ψυχογιός κυκλοφορεί σε δύο τόμους και η διασκευή του «Ιμαρέτ» σε νεανικό μυθιστόρημα (για παιδιά άνω των 10 ετών), με εικονογράφηση του σκηνογράφου Αντώνη Χαλκιά. Τίτλοι: «Ιμαρέτ: Οι δυο φίλοι και ο παππούς Ισμαήλ» και «Ιμαρέτ: Φάρσες, πόλεμος και όνειρα». Με το διήγημα «Ο Λευτέρης» συμμετείχε στο συλλογικό έργο «Τέλος καλά, όλα καλά» (Καστανιώτης 2012). Το μυθιστόρημα «Άγιοι και δαίμονες» (Μεταίχμιο 2011 – Ψυχογιός 2015). Το μυθιστόρημα «Ουρανόπετρα» (Μεταίχμιο 2013). Το μυθιστόρημα «Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου» (Ψυχογιός 2014). Το μυθιστόρημα «Σέρρα. Η ψυχή του Πόντου» (Ψυχογιός 2016).
Ο Γιάννης Καλπούζος έχει γράψει και τους στίχους στο παιδικό θεατρικό έργο «Τρυφεράκανθος» της Ελένης Πριοβόλου, καθώς και τους στίχους 80 τραγουδιών μεταξύ των οποίων τα: «Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου» που ερμήνευσε η Γλυκερία, «Δέκα μάγισσες» με τον Γιάννη Σαββιδάκη, «Να ’σουν θάλασσα» με τη Νατάσα Θεοδωρίδου, «Τι μου ’χει φταίξει τι μου ’χει λείψει» με την Ελένη Πέτα, «Γιατί πολύ σ’ αγάπησα» με τον Ορφέα Περίδη, το οποίο ερμήνευσε και ο Σωκράτης Μάλαμας και ο Μανώλης Λιδάκης, και άλλα πολλά γνωστά τραγούδια.
