Ένα ιστορικό μυθιστόρημα , ύμνος στην γυναίκα.
«Οι κόρες της Ελλάδας-Ο διχασμός» Φ.Λαπατά εκδόσεις Ψυχογιός 2018 σελ. 377
Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς
Το βιβλίο αυτό είναι το δεύτερο μυθιστόρημα της ιστορικής τριλογίας « Οι κόρες της Ελλάδας» της Φιλομήλα Λαπατά .
Το μυθιστόρημα αυτό είναι μια μελέτη πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις , στα πάθη και στις αυταπάτες. Το ευρύτερο τοπίο της Αθήνας της περιόδου 1840-1875 είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής .
Η ζωή δεν είναι μόνο μια ευθεία γραμμή. Είναι ουτοπία το «…και ζήσανε αυτοί καλά…» γιατί πότε η πραγματική ζωή είναι έτσι ;
Ο έρωτας είναι ανεξήγητος όπως κι ο θάνατος!!
Ο έρωτας κι ο πόλεμος δεν έχουν λογική…
3 Σεπτεμβρίου 1843 . Δυο κορίτσια γεννιούνται στην Αθήνα ,αυτή τη σημαντική μέρα για την ιστορία της Ελλάδας.
Η Ελισάβετ Δούκα γεννιέται σε ένα μέγαρο και πλούσιο σπίτι στην πλατεία Ανακτόρων στην Αθήνα .Ήταν καρπός δύο ανθρώπων της Λέγκω Βαρβαρέσου και του Ροβέρτου Δούκα, που στην αρχή αγαπήθηκαν , μετά χωρίσανε , κατόπιν 
μισήθηκαν και τέλος ξαναγαπήθηκαν και γλίστρησαν ο ένας μέσα στον άλλο με ένα τέλειο ρυθμό , τελείως δικό τους. Ήταν καρπός ενός ετεροχρονισμένου έρωτα , ενός ετεροχρονισμένου πάθους .Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Είναι πολύ περισσότερα , γιατί, απ΄ ό,τι έχει συμβεί πριν από αυτήν , πριν γεννηθεί , φέρει τα ίχνη .Κουβαλά τον πόνο των προηγούμενων γενεών , κατάλοιπα της ζωής των προγόνων της, κατάλοιπα πράξεων , επιλογών και συνεπειών , που συνέβησαν στη ζωή τους. Όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα στη μυστική αρχιτεκτονική των οστών της. Τίποτα τυχαίο. Τίποτα περισσευούμενο. Είναι πολύ περισσότερα , γιατί η ταυτότητα δεν είναι ένα κλειστό μοτίβο με το οποίο γεννιέται κανείς. Η Ελισάβετ είναι όλα όσα έκανε μέχρι τώρα στη ζωή της , αλλά και όλα αυτά που δεν έχει κάνει . Όσα κέρδισε , αλλά και όλα όσα έχασε. Όλα όσα ονειρεύτηκε και πραγματοποίησε , αλλά και όσα δεν κατόρθωσε. Όσα σωστά είχε κάνει , αλλά και όλα τα λάθη της .Είναι όλες οι παρουσίες και όλες οι απουσίες συγχρόνως. Το παρελθόν την διεκδικεί. Ο θησαυρός της ζωής της είναι θαμμένος στα ημερολόγια της οικογένειάς της. Πέρασε πολλά , κάποια καλά και άξια , άλλα αρκετά δυσάρεστα .Οι επιλογές της δεν ήταν πάντα οι σωστές. Οι συνέπειές τους υπήρξαν καταστροφικές …
Είναι , όμως, αδύνατον να ελέγχουμε τον εαυτό μας κάθε δευτερόλεπτο. Έρχονται στιγμές στη ζωή , που ο φόβος , ο έρωτας , η ανάγκη για επαφή , η τρέλα παίρνουν το επάνω χέρι. Και πάντα η ζωή ξανά και ξανά μας φέρνει αντιμέτωπους με τα προβλήματα που δεν έχουμε κατορθώσει να λύσουμε…
Την ίδια μέρα που γεννήθηκε η Ελισάβετ , γεννήθηκε σε ένα φτωχικό σπίτι στην Πλάκα και η Οδύσσεια, καρπός μιας ιερόδουλης ,της Ζηνοβία Σπίνου και του Οδυσσέα Βαρβαρέσου . Η ίδια η μάνα , το μωρό της ,πηγαίνει και το αφήνει , στην είσοδο του μεγάρου του Δούκα. Ένα μπάσταρδο στο αρχοντικό των Δούκα. Ένα βρέφος σταλμένο από το πουθενά.
Η Λέγκω Δούκα –Βαρβαρέσου θα κρατήσει αυτό το έκθετο βρέφος ,θα το βυζάξει και αυτό μαζί με την δική της κόρη και θα τα αναθρέψει και τα δυο μαζί , χωρίς να ξεχωρίζει το ένα κορίτσι από το άλλο. Η Λέγκω είχε καταλάβει από ένα μαλαματένιο σταυρό ,που είχε το μικρό έκθετο , ότι ήταν καρπός του άστατου, άσωτου και ήρωα αδελφού της , Οδυσσέα Βαρβαρέσου.
Τα δυο κορίτσια μεγαλώνουν μαζί . Η Ελισάβετ ήταν γόνος των Δούκα , η Οδύσσεια κόρη μιας ιερόδουλης .
Η Οδύσσεια είχε μία αδυναμία για ό,τι αγαπούσε η Ελισάβετ. Το ήθελε κι αυτή. Το ίδιο. Δικό της. Όσο καλή και ευγενική ήταν η Ελισάβετ τόσο κακιά ήταν η Οδύσσεια .Η Οδύσσεια ήταν γεμάτη κακία , ζήλεια, αλαζονεία και φθόνο. Ήταν ένα μνησίκακο τέρας.
Η κόλασή μας δεν είναι οι άλλοι , είμαστε εμείς οι ίδιοι με τις αποφάσεις μας και τις επιλογές μας…
Εκτός από την Ελισάβετ , την Λέγκω και την Οδύσσεια και άλλοι ήρωες παίζουν κάποιο ρόλο σε αυτό το μυθιστόρημα : η Μπεμπέκα Δούκα , η Κοραλία Βογιατζόγλου, ο Ανδρέας Βογιατζόγλου, ο Μπάμπης Τζίτζικας, η Δαρεία, οι μαμές Μόρφω Λαρδοξύστη και Στρατονίκη Τέλλου , η Νέζλα , η Γιόντζα , ο Μπουρνού , ο Μιλόρδος , ο Βησσαρίων Γαζής, ο Προκόπης Τζέκος, ο παπα-Βαρνάβας Καψοκώλης, ο Όμηρος Ασλάνογλου, η Πιπίνα Βαβύλη, η Φάτιμα Καράογλαν, ο Κόλλιας Γάδης, κ.α.
Το μυθιστόρημα « Διχασμός» είναι γεμάτο Αθήνα. Την παλιά Αθήνα με τις πιπεριές, τις νερατζιές, τις μυρτιές, τις φασκομηλιές, το αγρικάρδαμο, το θυμάρι, τους γυρολόγους, τους μαγκουράδες, τις λοκαντιέρες, τις έφηβες ατθίδες, τα καπελάκια, τα γάντια, τα ομπρελίνα, τους Πεδινούς, τους Ορεινούς, τις εξεγέρσεις, τις επαναστάσεις, τις πλακόστρωτες αυλές, τις πεζούλες και κληματαριές ,τα χαμάμ, το εξοχικό καφενείο του Χάφτα, τον Αϊ-Νικόλα του Ραγκαβά, την πλατεία Ανακτόρων, τον βασιλιά Γεώργιο τον Α΄ και τον Όθωνα, τις γλάστρες με τα λουλούδια, τις λάμπες λαδιού, τις ιππήλατες άμαξες, τον αφρισμένο Ιλισσό, τον τύφο, την χολέρα, την πανώλη, την ευλογιά, τον τύφο, το σαραγλί, τους μπακλαβάδες, τα αμυγδαλωτά, το αυγοτάραχο Αμβρακικού, τα ακροκέραμα, τις επιτύμβιες στήλες, τις μαρμάρινες κολόνες, τα κουλούρια, τις σταφίδες, τα λουκούμια, τα αθηναϊκά αρχοντικά κ.α.
Ένας γάμος με μια γυναίκα ,η οποία ανατρέφει με το δικό της κορίτσι και ένα άλλο έκθετο κορίτσι.
Ένας γάμος με μια γυναίκα ,η οποία κυοφορεί το παιδί ενός άλλου…
Το παρελθόν με τα τραύματά του επιστρέφει και ζητάει ίαση…
Ένα ενοχλητικό παρελθόν κι ένα αβέβαιο μέλλον.
Θεέ μου, πώς επαναλαμβάνεται η ζωή , το ίδιο πεπρωμένο γονείς και παιδιά, συγκεκριμένες συμπεριφορές τείνουν να επαναλαμβάνονται από γενιά σε γενιά…
Ένα ιστορικό μυθιστόρημα , ύμνος στην γυναίκα.
Ένα βιβλίο για την αγάπη, τον έρωτα, τη μοναξιά ,τη θλίψη ,την απώλεια, τη ζωή, τον θάνατο , το καλό , το κακό, τη 
χαρά και τον διχασμό ( εσωτερικό, πολιτικό , ερωτικό).
Διαβάστε το.
Η ΦΙΛΟΜΗΛΑ ΛΑΠΑΤΑ γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι ο καρπός μιας Μακεδόνισσας κι ενός πολίτη του κόσμου. Σπούδασε δημόσιες σχέσεις και εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα. Παραμένει, όμως, μόνιμη μαθήτρια της ζωής. Η πολυπλοκότητα των διαπροσωπικών σχέσεων την απασχολεί από πολύ παλιά, και αυτός ο προβληματισμός της αποτυπώνεται στα βιβλία της. Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ είναι το όγδοο μυθιστόρημά της. Καθώς αγαπά την ποικιλία, ζει μεταξύ δύο κόσμων: της Ελλάδας και της Ιταλίας.
