ΑΦΙΕΡΩΜΑ 70 χρόνια ΑΕΟ
Κώστας Ξηρογιάννης: 50 χρόνια ποδοσφαιριστής χωρίς καριέρα
Φόρεσε το περιβραχιόνιο και τη φανέλα με το Νο 4 για πολλά χρόνια στην μεγάλη ομάδα της Αθλητικής Ένωσης Ορχομενού που μεσουρανούσε στην Β εθνική και όχι μόνο.
Η παρακαταθήκη που αφήνει είναι το ήθος του μέσα κι έξω από τους αγωνιστικούς χώρους. Αμυντικός, εκ προοιμίου σκληρό παιχνίδι, και να μην έχει πάρει ούτε κίτρινη κάρτα στην καριέρα του!
Αγάπησε με πάθος το ποδόσφαιρο και ήθελε μόνο να παίζει… δεν τον παρακίνησαν οι επιτυχίες 
για καριέρα σε άλλες ομάδες αλλά και δεν κρέμασε τα παπούτσια του στον απόηχο της δόξας.
Συνέχισε να παίζει ποδόσφαιρο, από 14 ετών έως 66!
Αμυντικός με πολύ σταθερές και σίγουρες αντιδράσεις, αναγνωρίζει την προσφορά και παίρνει επάνω του ακόμη και τις ευθύνες άλλων.
Δυό αγάπες σημάδεψαν τη ζωή του και έμεινε πιστός ολόκληρη ζωή.
Τον συνάντησα στο πλαίσιο του αφιερώματος που κάνει το www.asopichos.gr για τα 70 χρόνια της ΑΕΟ και παρουσιάζει μεγάλες μορφές που διαχρονικά φόρεσαν και δόξασαν την κυανόλευκη φανέλα στο πέρασμα των 70 χρόνων.
Του έβαλα έναν όρο και τον δέχτηκε αμέσως. Θα μιλήσουμε μόνο για ποδόσφαιρο και όχι για πολιτική ή τοπική αυτοδιοίκηση και άλλα συναφή.
Ο Κώστας Ξηρογιάννης ως πρώην Δήμαρχος Ορχομενού μπορεί να περιμένει, στην παρούσα στιγμή προέχει η ΑΕΟ.
Καλησπέρα Κώστα, καλώς σε βρήκα…
Μετά από τόσα χρόνια σαν συμπαίκτες εεε….
Για μένα είναι τιμή που έπαιξα μαζί σου γιατί εσύ ήσουνα ο μεγάλος με εμπειρίες…
Πόσα χρόνια έπαιξες στην ΑΕΟ…
Έπαιξα 10 πρωταθλήματα, 9 στην ΑΕΟ και ένα σε μια μεταγραφή εξ ανάγκης και με βαριά καρδιά γιατί ζούσα στην Αθήνα για επαγγελματικούς λόγους. Έπαιξα στον Θεμιστοκλή Αιγάλεω για ένα χρόνο και μάλιστα βγήκαμε πρωταθλητές στην Β Αθήνας. Είναι πολύ σκληρό και καλό πρωτάθλημα.
Πότε πρωτόπαιξες;
Την αγωνιστική περίοδο 1966-67 στην Β εθνική
Ξεκίνησες από τις αλάνες να φανταστώ…
Ναι βέβαια ήταν το μεγάλο σχολείο. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια ποδοσφαιρογειτονιά του Ορχομενού, στην επονομαζόμενη «Μακεδονία». Έβγαλε πολύ μεγάλα ταλέντα, ένας από αυτούς ο 
Μάκης Τριανταφύλλου που ζει στον Καναδά (αδελφός του Λουκά) εγώ ακολούθησα. Αλλά το μεγάλος λάθος μου, δεν υπήρχε βέβαια και κάποιος να με καθοδηγήσει τότε, ήταν ότι σταμάτησα στα 14 μου χρόνια και ενώ έπαιζα στους «μικρούς».
Γιατί;
Ήρθε για καλή τύχη για τον Ορχομενό αλλά για κακή για μένα ο Ηλίας Ρωσίδης (σ.σ. πρώην παίχτης Ολυμπιακού) ως προπονητής και παίχτης. Εγώ που γαλουχήθηκα στη γειτονιά ως ΑΕΚτζής, θεώρησα ότι δεν μπορώ να είμαι με κάποιον αντίπαλο της ομάδας μου! Έτσι παράτησα το ποδόσφαιρο για τέσσερα χρόνια. Η γειτονιά μας είχε και έχει ακόμα τους περισσότερους ΑΕΚτζήδες .
Κωμικοτραγικά πράγματα δηλαδή. Σταμάτησα 14 και ξαναμπήκα στο γήπεδο 18 χρονών!
Πήγες όταν έφυγε ο Ρωσίδης;
Όχι ο Ρωσίδης έμεινε ένα χρόνο.
Τσάμης, Τζερεμές, Τριανταφύλλου, Λιανός, Ξηρογιάννης, Παγούρας. Κάτω Μπαμπάς, Γιαταγάνας, Φουντάς, Πλατωνίδης, Ντάνος
Σας παρακίνησε κάποιος να επιστρέψετε ή από μόνος σας;
Άνθρωποι του περιβάλλοντος μου, Σταύρος Μαντούκας, Κώστας Ραμαντάνης και Παναγιώτης Υπερήφανος παράγοντας τότε στην ΑΕΟ. Ξαναφόρεσα τη φανέλα και μετά από ένα μήνα προπόνηση έπαιξα στην Β εθνική. Δεν έφτασα ποτέ στην απόδοση που θα μπορούσα να έχω αν συνέχιζα και δεν είχα σταματήσει. Αυτό φάνηκε στη πορεία. Έχασα τις αντοχές και την ταχύτητά μου.
Όμως φάνηκαν άλλα προσόντα μου που εκτιμήθηκαν. Δεν έπαιζα μόνο για εμένα, έπαιζα για το σύνολο συμπλήρωνα τα κενά της ομάδας και είχα μια σταθερότητα στην απόδοσή μου.
Αυτά τα προσόντα μου αναγνωρίστηκαν και ο τότε πρόεδρος της ομάδας, Γιώργος Κυδωνάκης μου έδωσε το περιβραχιόνιο στα 20 χρόνια μου. Μεγάλη τιμή για μένα την στιγμή που στην ομάδα ήταν μεγάλης αξίας ποδοσφαιριστές όπως ο Ντάνος, ο Καραβασιλης, ο Παγούρας, ο Τσάμης…
Τώρα αν με ρωτήσετε αν υπήρξα πολύ καλός ποδοσφαιριστής θα σας απαντήσω ότι σίγουρα ήταν άλλοι πολύ καλύτεροι από μένα. Αυτό όμως που μένει ως παρακαταθήκη είναι τα 10 πρωταθλήματα που έπαιξα, ήμουν βασικός και δεν πήρα ποτέ κάρτα παρόλο που ήμουνα αμυντικός.
Εκτός των άλλων δηλαδή και αθλητικό ήθος…
Ναι και έχω πολύ καλές αναμνήσεις από τους αντιπάλους εκείνων των χρόνων.
Ποιο ήταν το πρώτο σας παιχνίδι;
Με την Νίκη Βόλου στο Βόλο όπου χάσαμε 1-0 και ήταν ένα παιχνίδι σημείο αναφοράς γιατί βρέθηκα πρώτη και τελευταία φορά συμπαίκτης με τον μεγάλο Μήτσο Παπαδόπουλο ο οποίος κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια στη συνέχεια.
Ποια χρονιά έγινε αυτό;
Το 1967.
Μεγάλη μορφή ο Παπαδόπουλος ….
Έπαιξε πολλά χρόνια από τα 18 μέχρι 35 ετών και με τον Παναγιώτη Κραβασίλη ίσως ήταν οι μεγαλύτεροι της ΑΕΟ. Ο Παπαδόπουλος ήταν ένας ποδοσφαιριστής που τα έδινε όλα για την ομάδα με την αυτοθυσία που τον διέκρινε αλλά καθαρός παίχτης, ένας αγαθός γίγαντας.
Πόσα χρόνια παίξατε στη Β εθνική;
Πέντε και μετά στο πρωτάθλημα Βοιωτίας Εύβοιας.
Ποιος επιθετικός σας «ταλαιπώρησε» σε εισαγωγικά;
Μην βάζετε καθόλου εισαγωγικά. Με έχουν ταλαιπωρήσει δύο ομάδες, η Νίκη Βόλου και τα Τρίκαλα. Είχαν φοβερές τριπλέτες στην επίθεση. Τα Τρίκαλα με τους Μεδενίου, Χαριτίδη και Συνάτκα και η Νίκη Βόλου με τους Κουκλάκη, Κασαπλέρη και Βαλαχά δεν παιζόντουσαν με τίποτα. Βρέθηκα αντίπαλος με μεγάλους ποδοσφαιριστές αλλά δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα, μπορούσα να τους αντιμετωπίσω αλλά αυτές οι επιθέσεις των Τρικάλων και της Νίκης ήταν φωτιά .
Από τους καλύτερους επιθετικούς που με δυσκόλευαν ήταν ο Χάνιος και ο Φρυγανάς από τον Λεβαδειακό.
Κάποιοι αγώνες που σας έμειναν αξέχαστοι;
Ήταν η νίκη μας με 2-1 στην Ευκαρπία με τον Μακεδονικό μια ομάδα που χτύπαγε πρωτάθλημα εκείνη την εποχή και με τον Βύζαντα στα Μέγαρα πάλι με 2-1 και ο οποίος επίσης πρωταγωνιστούσε.
Η χειρότερη στιγμή που ζήσατε ως ποδοσφαιριστής;
Το Βατερλώ μου ήταν στο Κορωπί όπου χάσαμε με ένα μεγάλο σκορ. Ένα αγώνας που δεν μπορώ να τον ξεχάσω γιατί μου στοίχησε και προσωπικά. Απέδωσαν σε μένα την μεγάλη ήττα χωρίς φυσικά να φταίω. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν αποποιούμαι των ευθυνών μου, αντιθέτως παίρνω και άλλων στις πλάτες μου. Εκείνος ο αγώνας ήταν σαν να μου είχαν στήσει παγίδα, έτσι ένιωθα.
Επίσης πρέπει να πω και ένα άλλο περιστατικό που ήταν η κηλίδα που με συνόδευσε όλα τα χρόνια που έπαιξα ποδόσφαιρο. Έκανα ένα πέναλτι με τα Τρίκαλα εδώ στον Ορχομενό. Ο φίλαθλοι το θεώρησαν σκόπιμα… Η ομάδα είχε σχεδόν πέσει από την Β εθνική, είχαν φύγει οι παλιοί παίκτες και επανήλθαν για εκείνο το παιχνίδι το κλίμα ήταν βαρύ. Έκανα ένα πέναλτι, αμέτρητα παιχνίδια και αμυντικός έκανα μόνο 2 πέναλτι στη καριέρα μου. Το ένα ήταν αυτό.
Ήταν άδικη αυτή η αντίδραση των φιλάθλων. Ευτυχώς που εκείνη την εποχή ήταν πρόεδρος ο Κυδωνάκης και γραμματέας ο Παναγιώτης Υπερήφανος οι οποίοι γνωρίζοντας το ήθος μου μπήκαν μπροστά και με αποκατέστησαν.
Τσάμης, Τζερεμές, Ξηρογιάννης, Λιανός, Παγούρας, Παπαμακάριος. Κάτω Τριανταφύλλου, Γιαταγάνας, Καραβασίλης, Πανάγου Ντάνος
Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές σας πέρασε από το μυαλό να σταματήσετε;
Όχι, είχα μια αγάπη για το ποδόσφαιρο και έπαιξα πάρα πολλά χρονιά. Δεν έκανα καριέρα αλλά μου άρεσε να παίζω. Έπαιξα ασταμάτητα, πότε με την ομάδα του ΟΤΕ, με την ομάδα των ΔΕΚΟ, με τους παλαίμαχους δεν σταμάτησα ποτέ παρά μόνο τώρα γιατί έχω έναν αξεπέραστο τραυματισμό και αναγκαστικά σταμάτησα στα 66 χρόνια μου.
Οι φίλαθλοι πως ήταν;
Όπως και σήμερα μπορούσαν να σε ανεβάσουν, να σε αποθεώσουν και την άλλη στιγμή να μη μπορούν να συγχωρήσουν ανθρώπινο λάθος.
Δεν μπορώ να πω ότι έχω ιδιαίτερα παράπονα από τους φιλάθλους. Ήταν όμως κάποιοι που για δικούς τους λόγους, όχι αθλητικούς, ήταν αντίπαλοί μου. Αν δει κάποιος ανταποκρίσεις στις εφημερίδες εκείνης της εποχής, παρόλο που ήμουνα από τους πιο βασικούς ποτέ δεν με είχαν στην σύνθεση της Κυριακής.
Σε μια συνέλευση στον κινηματογράφο Όαση δήλωσε κάποιος παράγοντας ότι θα μπει στη Διοίκηση για να διαλύσει την ομάδα Ξηρογιάννη. Μπήκε βέβαια και ήταν η χρονιά που ανεβήκαμε στη Β εθνική αλλά εγώ έκανα 16 ταξίδια από την Ορεστιάδα για να παίζω στην ομάδα.
Ευτυχώς που εκείνη την εποχή ήταν στη Διοίκηση ο αείμνηστος Γιώργος Μερτζάνης ο οποίος κάθε εβδομάδα έπαιρνε τηλέφωνο τον Διοικητή για να μπορέσω να πάρω άδεια από το Στρατό και να παίξω.
Μας πολεμούσαν γιατί ήμασταν μια παρέα. Ακριβώς όμως γιατί είμαστε μια παρέα κάναμε αυτή την μεγάλη ομάδα. Διαγράψαμε μια καμπύλη, απογειωθήκαμε και μετά πέσαμε μέχρι που ήρθε η επόμενη γενιά, του Νίκου Αναγνωστάκου, Γιάννη Μουτσανά , Σπύρου Ντάνου, που απογείωσαν την ομάδα ξανά.
Χρήματα αποκτήσατε από το ποδόσφαιρο;
Όχι μόνο κάτι λίγα οδοιπορικά και αν πήρα κάτι ήταν ελάχιστα…
Πόσων ετών σταματήσατε να παίζετε στα επίσημα πρωταθλήματα;
Όταν έμαθα ποδόσφαιρο. Στα 27 χρόνια….
Όταν παίζατε μένατε εδώ;
Μόνο την πρώτη χρονιά, 66-67 γιατί στη συνέχεια πήγα στην Αθήνα για σπουδές. Μια φορά κάναμε προπόνηση εδώ και τις υπόλοιπες στην Αθήνα . Το 1973 έδωσα εξετάσεις και μπήκα στον ΟΤΕ όπου εργάστηκα για 30 χρόνια μέχρι το 2002 που συνταξιοδοτήθηκα.
Ομάδα βόλεϊ, Β. Τζερεμές, Γ. Ζορμπάς, Λ. Πανάγος, Κ. Ξηρογιάννης, Γ. Ζυγούρης. Κάτω Π. Ζωγράφος, Π. Μέττας, Γ. Αραπατσάκος
Ασχοληθήκατε με άλλα αθλήματα;
Ξεκίνησα να παίζω όπως σας είπα ποδόσφαιρο αλλά έπαιζα και βόλεϊ μαθητής στο Γυμνάσιο. Θυμάμαι τότε μας κάλεσαν να παίξουμε στη Ναύπακτο ως πρωταθλητές βόλεϊ της Βοιωτίας. Εγώ δεν πήγα γιατί έπρεπε να παίξω ποδόσφαιρο. Την Δευτέρα το πρωί στο Γυμνάσιο με περίμεναν 5 μέρες αποβολή. Έπαιξα βόλεϊ και στην Αθήνα σε κατηγορία.
Εκείνη την εποχή ποιοι ήταν οι μεγάλοι παίχτες που έκαναν την διαφορά;
Είχα την τύχη να βρεθώ σε μια εξαιρετική συγκυρία. Κατά αρχήν αγάπης για το ποδόσφαιρο από όλους. Από τους παίχτες, τους φιλάθλους, τους παράγοντες… βρεθήκαμε να παίζουμε στην ίδια ομάδα 9-10 ποδοσφαιριστές που ήμασταν φίλοι, συμμαθητές και μας πλαισίωναν εξαιρετικοί παίχτες, Παναγιώτης Καραβασίλης, Μήτσος Παπαδόπουλος, Τιμολέων Παγούρας, Λουκάς Ντάνος, Γιώργος Τσάμης και με 2-3 μεταγραφές από άλλα μέρη.
Θεωρώ πολύ μεγάλους ποδοσφαιριστές που θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα σε μεγαλύτερες ομάδες και χωρίς να αναφερθώ στους μεγαλύτερους ηλικιακά, αλλά από αυτούς που έπαιξα πολλά χρόνια μαζί και τους γνώρισα πολύ καλά.
Τρεις ήταν αυτοί που μπορούσαν να παίξουν σε μεγάλες ομάδες, Βασίλης Τζερεμές, Λουκάς Πανάγος και Λουκάς Τριανταφύλλου.
Δεν έγιναν όμως μεταγραφές….
Ναι και την αποκλειστική ευθύνη την είχαν οι παράγοντες εκείνης της εποχής.
Δηλαδή; για εξηγείστε το
Ξέρετε εκείνη την εποχή δεν υπογράφαμε συμβόλαια για ένα, δύο ή περισσότερα χρόνια. Υπογράφαμε μόνο ένα δελτίο και ήμασταν δεσμευμένοι με την ομάδα οπότε μόνο αν οι παράγοντες έλεγαν το ναι θα έφευγε παίχτης για άλλη ομάδα.
Εγώ πήρα την μεταγραφή τα τελευταία χρόνια της καριέρας μου γιατί τους διαβεβαίωσα ότι δεν θα μπορέσω να παίξω. Το δελτίο το πήρα πάλι πίσω και το έφερα εδώ στην αγαπημένη ΑΕΟ για να παραμείνει στο αρχείο. Όμως αρχείο δεν υπήρχε και έχει μείνει στα χέρια μου.
Έτσι λοιπόν η νοοτροπία των διοικήσεων ήταν να μη φύγουμε από εδώ.
Με την ευκαιρία να εκφράσω και το παράπονό μου που πιστεύω ότι είναι και άλλων. Οι Διοικήσεις «χάιδευαν» τους «ξένους» και δεν μιλάω για αυτούς από την περιοχή μας αλλά από άλλα μέρη εκτός περιοχής.
Όμως παρ όλα αυτά οι παράγοντες είχαν πάθος για την ομάδα και αφιέρωναν ατέλειωτες ώρες να βρίσκονται στο γήπεδο. Εμείς παίζαμε γατί αγαπούσαμε το ποδόσφαιρο ενώ εκείνοι δεν είχαν κανένα όφελος.
Είχατε προτάσεις για μεταγραφή;
Δεν το κυνήγησα αλλά υπήρξε πρόταση για να παίξω στον Ορέστη Ορεστιάδας όμως δεν πραγματοποιήθηκε για λόγους καθαρά πολιτικούς. Δεν ήθελαν έναν που είχε χαρακτηριστεί «αριστερός» και ήταν εποχή της χούντας. Έγιναν και κάποιες συζητήσεις με τον Λεβαδειακό χωρίς αποτέλεσμα
Σας ευχαριστώ που δεχτήκατε να μιλήσουμε και δεν ασχοληθήκαμε με την πολιτική…
Ναι αλλά μπορώ να προσθέσω ότι το ποδόσφαιρο με βοήθησε στην περίοδο της χούντας και το ευγνωμονώ είναι κι αυτό κάτι από πολιτική… Πήγα στο ναυτικό γιατί η δουλειά μου ως ραδιοτηλεγραφητής του εμπορικού Ναυτικού εκεί με κατέτασσε. Αλλά όμως, λόγω πολιτικών φρονημάτων, μπήκα με τα ναυτικά και έφυγα με τα χακί. Με έδιωξαν από το ναυτικό και με έστειλαν στην Ορεστιάδα στο στρατό ξηράς
Όμως τις μισές ημέρες της θητείας μου τις έκανα με άδεια γιατί έπρεπε να παίζω. Γι αυτό ευγνωμονώ το ποδόσφαιρο και τους παράγοντες εκείνης της εποχής Γιώργο Κυδωνάκη, Γιώργο Μερτζάνη και Παναγιώτη Υπερήφανο.
Προσωπική ζωή είχατε ως ποδοσφαιριστής, υπήρξαν θαυμάστριες, έρωτας;
Αυτός που με συντροφεύει μια ζωή, η σημερινή μου σύζυγος που ήρθε στη ζωή μου λίγες ημέρες μετά την γνωριμία του συμπαίκτη και φίλου μου Βασίλη Τζερεμέ με τον δικό του μεγάλο έρωτα και σύζύγό του… ήταν φίλες. Πάλι το ποδόσφαιρο μας ένωσε, δύο μεγάλες αγάπες η σύζυγος και το ποδόσφαιρο.
Η απόφαση να γυρίσετε στον Ορχομενό;
Το ευτύχημα είναι ότι είμαστε και οι δύο από τον Ορχομενό. Έτσι δεν υπήρξε καμιά απόφαση 
επιστροφής. Ήταν φυσικό να επιστρέψουμε στη γενέτειρα. Η γυναίκα μου (Ρένα Γεωργοπούλου) ήρθε πιο νωρίς, το 1998 όταν πήρε την συμβολαιογραφική έδρα εδώ. Δεν έχω μετανιώσει στιγμή που ζω εδώ.
Φίλους κάνατε από το ποδόσφαιρο;
Έχω από την εποχή του ποδοσφαίρου πολύ καλούς φίλους ακόμα και θα συνεχίσουμε να είμαστε με τον Βασίλη Τζερεμέ και τον Λουκά Πανάγο πήρα και έχω να παίρνω πολλά ακόμα…
Στην Αθήνα υπηρέτησα σε πολλές υπηρεσίες και έκανα πολύ καλούς φίλους τους οποίους εξακολουθώ να έχω.
Ποιοι διοικητικοί παράγοντες θεωρείς ότι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ομάδα;
Ο Γιάννης Δουμας, Γιώργος Κυδωνάκης, Παναγιώτης Υπερήφανος, Μήτσος Παπαδόπουλος, Παναγιώτης Δούμας, Γιώργος Μερτζάνης, Γιώργος Θεοδώρου Λάμπρος Καπρινιώτης, Στάθης Βήτας, Στάθης Βούτσας, Νίκος Κουτρίδης, Θανάσης Χρυσικός, Τάκης Αγραφιώτης, θεωρώ ότι πρόσφεραν πάρα πολλά και αξίζει να τους μνημονεύουμε.
Ιδιαίτερη αναφορά θέλω να κάνω στον αείμνηστο Γιάννη Κυριαζή. Έβλεπε πιο μπροστά και από τον «Καποδίστρια» με την ενοποίηση τότε των ομάδων. Επίσης σε έναν μεγάλο ποδοσφαιριστή, παράγοντα, προπονητή τον Γιώργο Ζαννιά που πρόσφερε πάρα πολλά και για πάρα πολλά χρόνια.
Εκείνον όμως που δεν θα ξεχάσω γιατί είμαστε και προσωπικοί φίλοι ήταν ο Νίκος Γούλας, ένας άνθρωπος που στήριξε όχι μόνο την ομάδα αλλά και προσωπικά εμένα, γι αυτό τον ευχαριστώ ιδιαίτερα. Αν ξεχνάω κάποιους ας με συγχωρέσουν.
Προπονητές;
Ξεκίνησα με τον Γραβαρία που τον είχα στους μικρούς. Για μένα ο πιο μεγάλος ήταν ο Κώστας Σαχίνης εκτός από εξαιρετικός προπονητής ήταν και σπουδαίος άνθρωπος με τον οποίο έχω σχέσεις ακόμα. Επίσης Κώστας Παπαγεωργίου, Κουρουκλάτος και Σούμπασης θεωρώ ότι προσέφεραν στην ομάδα.
Ποιος από αυτούς έπαιξε μεγαλύτερο ρόλο στη καριέρα σου.
Αν δεν είχε περάσει ο Σαχίνης εγώ δεν θα είχα παίξει. Μου έκανε ειδική προπόνηση γιατί είχα σταματήσει 4 χρόνια και με στήριξε πέρα από το ποδόσφαιρο και ως χαρακτήρα. Υπήρξε και καλός ποδοσφαιριστής έπαιξε στον Ηρακλή και στον Απόλλωνα.
Βλέπω εδώ μια φωτογραφία με διαφορά 40 χρόνων…
Με τον Δομάζο καλοκαίρι 1972 με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο. Η μεγάλη ομάδα! Βρεθήκαμε πάλι μετά από 40 χρόνια με τις ομάδες μας ως βετεράνοι, την μία φορά στη Λεωφόρο και την άλλη εδώ στον Ορχομενό.
Στο γήπεδο πάτε;
Όχι δυστυχώς, εδώ και πολλά χρόνια. Δεν αντέχω την εξέδρα. Την εξέδρα που ξέρει καλύτερα από τον προπονητή, τον ποδοσφαιριστή, τον διαιτητή, παρόλο που
πιστεύω ότι το ποδόσφαιρο από την τηλεόραση είναι πολύ διαφορετικό, θα πρέπει ή να είσαι στον αγωνιστικό χώρο ή στην κερκίδα, όχι δεν πάω στο γήπεδο.
Για την τωρινή ομάδα;
Η ΑΕΟ είναι ένα πρόβλημα τώρα, όμως έχω διαμορφώσει μια αντίληψη διαφορετική. Για το δικό μας επίπεδο και επειδή το ποδόσφαιρο τώρα πρέπει να είναι σε επαγγελματική βάση και 
χρειάζονται χρήματα, που δεν υπάρχουν στην ομάδα, τα πράγματα είναι δύσκολα. Δεν πρέπει να έχει κανείς στο μυαλό του ότι πρέπει να έχουμε ομάδα σε μεγάλη κατηγορία. Το βάρος πρέπει να δοθεί στις παιδικές ομάδες πράγμα που γίνεται τώρα και μπράβο σε αυτούς που ασχολούνται, παράγοντες και προπονητές. Επίσης πιστεύω ότι οι γονείς θα πρέπει να στέλνουν τα παιδιά τους στο γήπεδο να είναι παρόντες ακόμη και στην προπόνηση, εκεί διαμορφώνονται σώματα και χαρακτήρες.
Τι τίτλο … θα έβαζες για όλα αυτά που θυμηθήκαμε……
είναι πρόκληση… μια μεγάλη ποδοσφαιρική πορεία χωρίς καριέρα
εγώ θα έλεγα 50 χρόνια ποδοσφαιριστής χωρίς καριέρα.
Δεν έκανα καριέρα αλλά από το 66 μέχρι σήμερα είναι πολλά χρόνια αγάπης για το ποδόσφαιρο, την ΑΕΟ, τον τόπο μας…
…σίγουρα Κώστα Ξηρογιάννη είναι πολλά
Μπάμπης Ζαννιάς
