Φέτος τιμούμε την Εργατική Πρωτομαγιά, στην συγκυρία μίας πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης που εκτείνεται σε παγκόσμια κλίμακα.
Υπό των πρίσμα των εξελίξεων της πανδημίας, ας αναστοχαστούμε πάνω στην ιστορία του εργατικού κινήματος, ενός κινήματος που ήταν προϊόν μιας κοινωνικοπολιτικής δυναμικής, που επέφερε ρηξικέλευθες θεσμικές μεταβολές και αποτέλεσε οδηγό για την θεμελίωση των σύγχρονων εργατικών δικαιωμάτων.
Ενώ για όλους εμάς σήμερα το δικαίωμα της οκτάωρης εργασίας, της απεργίας, των συλλογικών διαπραγματεύσεων είναι δεδομένα, ας μην ξεχνάμε ότι ιστορικά αποτέλεσαν αίτημα κοινωνικών αγώνων και αντικείμενο πολεμικής από αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις.
Το ζητούμενο, σήμερα, είναι το εργατικό κίνημα να διαφυλάξει τις κατακτήσεις του και να αγωνισθεί για να προσδιορίσει τους στόχους και τα μέσα, με όρους καθολικούς, αντικειμενικά έγκυρους και ικανούς να κινητοποιήσουν τον κόσμο, σε συνεργασία με τις πολιτικές δυνάμεις, που θα θελήσουν να επωμισθούν το βάρος ενός πολιτικού σχεδίου.
Ένα Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο, που θα μπορεί ταυτόχρονα να ικανοποιήσει το αίτημα για ανάπτυξη με το αίτημα για προστασία του δημοκρατικού κεκτημένου και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Για το παρόν και το μέλλον.
