Άρθρο του Βασίλη Τσαγαλά, Προέδρου του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ορχομενού
Tο ζήσαμε κι αυτό. Ο απόλυτος εμπαιγμός. Πόσο πιο υποτιμητικά να μας συμπεριφέρονται;
Οι εκκοκκιστές βάζουν την πολιτεία να δώσει έξτρα βοήθεια στους βαμβακοπαραγωγούς που ανέρχεται σε ένα με δύο λεπτά το κιλό για να μπορέσουν οι ίδιοι με τη σειρά τους να μειώσουν την τιμή τους κατά πέντε με έξι, από την περσινή ήδη πολύ χαμηλή τιμή.
Διαβάζοντας τα «μεγάλα νέα για την συμπόνοια των εκκοκκιστηρίων και της κυβέρνησης», μου προέκυψαν διάφορα ερωτήματα.
Οι εκκοκκιστές βγάζουν στο προσκήνιο το σύνηθες πρόβλημα που έχουν με τη διάθεση των προϊόντων τους.
Σεβαστό το πρόβλημά τους, αλλά:
Αλλού είναι η αλήθεια συνάδελφοι. Έχουν μάθει να κάνουν «νταραβέρι» μόνο με τους Τούρκους. Ποιος θα ρίξει το άλλον. Ποιος θα αποδειχτεί ο πιο μάγκας! Οι άλλες αγορές τους έχουν γυρίσει την πλάτη εδώ και καιρό. Καταβάλαμε μεγάλη προσπάθεια να παράξουμε ποιοτικό βαμβάκι τα τελευταία πέντε χρόνια, καθώς η πάγια τακτική τους είναι να το αναμιγνύουν με τα βαμβάκια των αυλικών τους με υγρασία άνω του 20%!
Τα τελευταία δύο χρόνια που η τουρκική λίρα έχει υποστεί υποτιμήσεις βιώνουμε αυτή τη κατάσταση. Εδώ που έχουμε φτάσει, είτε το θέλουμε είτε όχι, εξαρτόμαστε από τους Τούρκους.
Και το πλέον παράδοξο της υπόθεσης, είναι ότι αυτοί που πανηγυρίζουν είναι οι παραγωγοί, πεπεισμένοι ότι φέτος θα πάρουν περισσότερα χρήματα!
Μα δεν καταλαβαίνετε συνάδελφοί ότι με την αμέριστη συμπαράσταση της κυβέρνησης, στόχο έχουν την παγίωση αυτού του χαμηλού επιπέδου αγοράς σύσπορου βαμβακιού;
Ότι του χρόνου πάλι θα μας προβάλουν τα ίδια επιχειρήματα και θα μας παραπέμψουν στην κυβέρνηση για κανένα «επιδοματάκι».
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Το ίδιο συνέβαινε με τις κινητοποιήσεις των αγροτών. Αντίδραση, φωνή, παλλαϊκός αγροτικός ξεσηκωμός και μόλις η εκάστοτε κυβέρνηση μας έδινε ένα «δωράκι», ως δια μαγείας ξεχνούσαμε όλα τα υπόλοιπα αιτήματα μας και πηγαίναμε σπίτια μας ικανοποιημένοι.
Οι μόνοι που δεν φταίνε είναι οι εκκοκκιστές. Ως επιχειρηματίες κάνουν τη δουλειά τους, η οποία στόχο έχει το κέρδος με κάθε μέσο.
ΔΕΝ είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Πότε θα το καταλάβουμε αυτό συνάδελφοι;
Πότε θα πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας;
Για πόσο μπορεί να είναι η κατάσταση βιώσιμη για εμάς;
Ήδη τα περισσότερα κτήματα περνούν σε μεγαλοκαλλιεργητές ή αγροτικές επιχειρήσεις.
Ήδη συμβαίνει αυτό που χρόνια λέγαμε χαριτολογώντας, ότι θα καταντήσουμε κολλήγοι στα χωράφια μας.
Πρέπει να πάψουμε να λειτουργούμε ως ραγιάδες και να προσδοκούμε τη συμπόνια και την έγνοια του «αφέντη» επιχειρηματία.
Πρέπει όλοι να προσανατολιστούμε στη δημιουργία ομάδων και συνεταιρισμών ώστε να πετύχουμε το «η ισχύς εν τη ενώσει», αλλιώς είναι θέμα χρόνου ο αφανισμός μας.
Είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει και για ό,τι θα συμβεί. Μη ψάχνουμε να βρούμε δικαιολογίες γύρω μας. Το λάθος είναι δικό μας.
Ελπίζω να προβλημάτισα έστω και λίγους ώστε αύριο να ξεκινήσει μια διαφορετική ημέρα, με διαφορετική νοοτροπία.
Βασίλειος Τσαγαλάς
Πρόεδρος Αγροτικού Συνεταιρισμού Ορχομενού
