Χρόνια πολλά, γι’ αυτές τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων και των άλλων που ακολουθούν.
Του Μπάμπη Ζαννιά
Ιδιαίτερες μέρες εν μέσω πανδημίας και τις πρωτόγνωρες συνθήκες που ζούμε και θα ζήσουμε μέχρι να τελειώσει όλο αυτός ο εφιάλτης.
Όχι δεν θα επανέλθουμε στην κανονικότητα γιατί η προηγούμενη κανονική ζωή μας πέρασε ανεπιστρεπτί.
Νέα δεδομένα θα αντιμετωπίσουμε και θα προσπαθήσουμε-αναγκαστούμε να προσαρμοστούμε.
Ας μην ξεφεύγω όμως, άλλο είναι το θέμα που θέλω να θίξω…
Με έχει εντυπωσιάσει κάθε χρόνο τέτοιές ημέρες η «υπέρ-ευαισθησία» κάποιων συνανθρώπων μας που με κάθε τρόπο έχουν βαλθεί να προβάλλουν την… εορταστική προσφορά τους.
Το χρέος δηλαδή απέναντι στον ανθρώπινο πόνο, στην εγκατάλειψη, στην ανέχεια…
Δίνουμε κάτι από το υστέρημά μας για όλους αυτούς τους ανθρώπους να περάσουν Μία; Δύο; Τρεις; Τέσσερις ημέρες καλά, γιορτινά…
Ε ναι με ξεπερνάει και έρχομαι να γκρινιάζω χρονιάρες μέρες.
Όλοι αυτοί οι φορείς, οι άνθρωποι που είναι στο προσκήνιο, διαχειριστές της εξουσίας όπως τους αποκαλώ, με μια φορά το χρόνο ξοφλήσανε;
Αυτοί που βρίσκονταν και εξακολουθούν να βρίσκονται στο τιμόνι της εξουσίας τώρα ανακάλυψαν τη φτώχεια; Τώρα είδαν τους άστεγους; Όχι βέβαια.
Όλο τον χρόνο που ήταν;
Όταν νομοθετούν τι κάνουν; Μας σκέφτονται;
Μοιράζουν τρόφιμα, χαμόγελα, ένα χτύπημα στην πλάτη και ξοφλήσαμε το χρέος μας…
Και βέβαια όλα αυτά με κονδύλια που πηγάζουν από εμάς.
Μοιράζονται τρόφιμα σε ανθρώπους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, αλλά έχουν εξασφαλιστεί με κονδύλια όλων μας.
Οι διαχειριστές της εξουσίας απλά στη δεδομένη φάση τυχαίνει να μας εκπροσωπούν.
Γιατί φίλε μου αν δεν είσαι υπουργός, βουλευτής, δήμαρχος, υπουργός, περιφερειάρχης, σύμβουλος, κλπ κλπ δεν σε είδαμε να προσφέρεις αγάπη, δεν έστειλες καμιά ενημέρωση ως απλός πολίτης ότι πρόσφερες χαμόγελα, ότι πρόσφερες οτιδήποτε… τώρα όμως αμέσως στέλνεις στα ΜΜΕ ενημέρωση, γιατί το κάνεις; Ποιος είναι ο στόχος;
Και για να μην τους τσουβαλιάζω όλους, φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις και ποτέ δεν θα μάθουμε αυτούς και σ’ αυτούς που προσφέρουν γιατί έτσι νιώθουν ότι εξοφλούν το χρέος τους.
Όχι, δεν είναι έτσι, θα πρέπει να είμαστε κοντά τους όλο το χρόνο, να προσπαθήσουμε όλοι μας να λύσουμε ή να περιορίσουμε το πρόβλημα.
Αυτό είναι χρέος, το χρέος μας, συνεχής αγώνας, να περισώσουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και όχι να τους λυπόμαστε…
Χρόνια πολλά.
