Όχι δεν ήταν εύκολος ο δρόμος που επιλέξαμε για να δώσουμε τον αγώνα και να εκλείψει η ΝΤΡΟΠΗ από τον τόπο μας.
Ένα κλειστό γήπεδο που εγκαταλείφτηκε από τους πάντες και περίμεναν με ευχολόγια και απλές αναφορές να επισκευαστεί!
Όσο και κάποιοι να θέλουν να παρουσιάσουν τα πράγματα αυτονόητα, δεν ήταν.
Αν ήταν δεν θα παρέμεινε τόσα χρόνια σε αυτή την κατάσταση.
Δεν ήταν καθόλου εύκολη κατάσταση σε καιρό κρίσης.
Αν ήταν, αυτοί που κατέχουν ισχυρές θέσεις, θα το είχαν προγραμματίσει, θα είχαν λύσει το πρόβλημα.
Αντί λοιπόν να πολεμούμε αυτούς που μπορούν να προσφέρουν στον τόπο τους καλύτερα να σιωπούμε.
Τώρα;
Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι από τότε που πρωτοξεκινήσαμε τον μοναχικό, ομολογουμένως, δρόμο για την αποκατάσταση της ΝΤΡΟΠΗΣ, όπως την χαρακτηρίσαμε στον ιστορικό τόπο του Ολυμπιονίκη ΑΣΩΠΙΧΟΥ, των ΜΙΝΥΩΝ, του ΦΡΙΞΟΥ και της ΕΛΛΗΣ, του ΑΘΑΜΑ, των ΤΡΙΩΝ ΧΑΡΙΤΩΝ και τόσων άλλων συμβόλων που μας χαρακτηρίζουν.
Μοναχικός δρόμος γιατί κανείς δεν πίστεψε ότι μπορεί να γίνει.
Πολλοί ήταν αυτοί που έλεγαν ότι αν δεν είσαι από… τζάκι, αν δεν σε «πάει» το σύστημα δεν θα τα καταφέρεις.
Πολλοί ήταν αυτοί που εξαπέλυσαν σφοδρή επίθεση και σπίλωσαν συνειδήσεις.
Ακόμη περισσότεροι ήταν αυτοί που συντάχθηκαν, χωρίς περίσκεψη, με τους «φαινομενικά» συστημικούς ισχυρούς.
Πολλοί επίσης ήταν αυτοί που πίστευαν ότι ήταν μια εύκολη υπόθεση και ακόμη ευκολότερα θα υλοποιούνταν.
Άλλοι, επίσης αρκετοί, κουράστηκαν πολύ γρήγορα και επειδή δεν άντεξαν, φρόντισαν, αντί να σταθούν δίπλα να περάσουν απέναντι.
Τώρα;
Έχουμε βέβαια δρόμο ακόμη. Μέχρι να ολοκληρωθεί το έργο και να παραδοθεί στην νεολαία μας.
Θα έχουμε βέβαια και εγκαίνια. Φώτα, κάμερες, πάμε…. και μόστρα με πολλά χαμόγελα ικανοποίησης.
Θα έχουμε βέβαια και πολλές-πολλές φωτογραφίες. Από τώρα μέχρι το κόψιμο της κορδέλας θα δούμε πολλές εικόνες με την κάθε ευκαιρία και για (πολλές φορές) ψύλλου πήδημα άνευ λόγου και ουσίας γιατί έτσι προστάζει ο…. νόμος της δημοσιότητας, της προβολής…
Τώρα;
Πως θα δοθούν οι απαντήσεις στο αμείλικτο ερώτημα ΓΙΑΤΙ;
Γιατί αντί να συνταχθούμε και να δώσουμε κοινό αγώνα χρησιμοποιούσαμε παρωχημένους να θίξουν προσωπικότητες, συνειδήσεις, ιδεολογίες, επαγγέλματα και οικογένειες;
Πώς θα απαντήσουν οι ιθύνοντες στα τόσα ερωτήματα που έθεταν οι ίδιοι δημόσια για το τι θα κάνουν, σε αντιπερισπασμό, και ουσιαστικά δεν έκαναν τίποτα;
Και πως θα δικαιολογήσουν για το ποιος έχει το δικαίωμα και ποιος δεν το έχει να ασχολείται με τα κοινά λες και είναι ιδιοκτησία τους ή τσιφλίκι τους;
Τώρα;
Τελείωσαν όλα αυτά τώρα. Ας μείνουν με τα ερωτηματικά τους και στον μικρόκοσμό τους.
Οι πράξεις πλέον δίνουν τις απαντήσεις.
Τώρα; Τώρα προχωράμε μπροστά.
Αφήνουμε πίσω όλους αυτούς στον μικρόκοσμό τους, στα ερωτηματικά τους στη μιζέρια τους.