Ο "καλός" βοσκός είχε φροντίσει να χωρίσει τους μπαμπάδες και τις μαμάδες από τα μικρά και αθώα "προβατάκια" για να έχει καθημερινή επαφή μαζί τους.
Τα φρόντιζε και τα αγαπούσε. Τα έβλεπε να μεγαλώνουν και του... άρεσε.
Αυτά, λόγω αθωότητας, δεν ήξεραν γιατί τόση περιποίηση.
Χωρίς να γνωρίζουν, ξεπλήρωναν την φροντίδα και όταν τα έβγαζε από τη στάνη ήταν όλο χαρές, πανηγύρια, χορούς και… σκερτσάκια.
Οι "προβατίνες και τα κριάρια", έριχναν καμιά κλεφτή ματιά τι γίνεται με τα μικρά τους αλλά... είχαν άλλες ασχολίες.
Αρκεί που βρέθηκε αυτός, ο καλός "τσοπάνης" και ασχολείται με τα παιδιά τους.
Να μείνει και λίγος χρόνος για μάς ρε γαμώτο, όλη μέρα με τα προβατάκια, τα φτύσαμε…
Βέβαια δεν είναι εύκολο να φροντίζεις αθώα και μικρά προβατάκια, πρόκληση...
Καμιά φορά ο καλός βοσκός απλώνει τη γκλίτσα και τα χτυπάει.
Απλώνει και το βρωμόχερό του στο μαλακό και όμορφο μαλλάκι, σωματάκι τους.
Τότε, κάποια από αυτά, φωνάζουν.
Ακούν οι προβατίνες και τα κριάρια, και "βελάζουν" επίμονα στον τσοπάνο.
Αυτός κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Σπάνε, τότε, την περίφραξη και την ταμπέλα «στάνη» και παίρνουν τα προβατάκια.
Ο τσοπάνης τους απειλεί ότι θα τους κρεμάσει στο τσιγκέλι! Για να μην μαθευτεί το «κακό», βρίσκει κατανόηση-καταφύγιο στον αρχιτσέλιγκα με ανταλλάγματα φυσικά…
Εκείνος συμβουλεύει πρόβατα, κριάρια, προβατάκια και τσοπάνο να μην μιλάνε, να μην το πουν πουθενά και του χαλάσουν τη φήμη.
Κι έτσι θύματα και θύτης συνεχίζουν να συνυπάρχουν σαν να μην έγινε τίποτα.
Ούτε γκλίτσα, ούτε βρωμόχερο, ούτε στάνη, τίποτα...
βάλαμε τους λύκους να φυλάνε τα προβατάκια...
ήρθε στη μνήμη με αυτά που βγαίνουν στη φόρα για την στάνη.... συγνώμη "κιβωτό"
*απόσπασμα από το βιβλίου "έτσι... ατάκτως ερριμμένα" του Μπάμπης Ζαννιά
